استفاده از سامانه های سطوح آبگیر باران در ذخیره نزولات آسمانی به منظور افزایش رطوبت خاک ( مطالعه موردی منطقه چاه تر، شمال استان هرمزگان )

در مناطق خشک و نیمه خشک میزان رطوبت یا به عبارتی قدرت نگهداری و حفظ رطوبت خاک از اهمیت ویژه ای برخوردار است . زیرا بر اساس شرایط اقلیمی خاص این مناطق و پراکنش زمانی و مکانی بارندگی، میزان نزولات آسمانی در اغلب مواقع، خصوصاً در خشکسالی ها برای حداقل نیاز رطوبتی گیاهان کافی نیست . گوپتا (1994) ، با حفاظت از آب باران جمع آوری شده و عملیات نفوذ آب، روی رشد محصول و تولید بیوماس Azadirachta Indica اظهار داشت این نهالها در سن 26 ماهگی، چهار برابر تیمارهای دیگر تولید بیوماس کردند و چهار و نیم برابر افزایش وزن ریشه داشته اند، در سایر پارامترهای رشد نیز برتری مشاهده شده است . سپاسخواه (1361) ، با جمع آوری آب باران و تولید گندم دیم اظهار داشت با این روش امکان به زیر کشت بردن حدود 3/9 میلیون هکتار اراضی جدید وجود دارد . سپاسخواه 1354 ، با جمع آوری آب باران نتایج خوبی برای کاشت درختان اکالیپتوس و کاج بدست آورد و بیان داشت نقش مالچ نفتی در طی این دوره زیاد معنی دار نیست . در قسمتهای شمالی استان هرمزگان، نواحی هم مرز با استانهای کرمان و فارس بعلت شرایط خاص آب و هوایی، کشت بعضی از گونه های سازگار و مقاوم ( انگور، انجیر و بادام دیم ) به شرایط سخت اقلیمی، بصورت سنتی در منطقه رواج داشته است . لذا در صورت طراحی سیستمهای سطوح آبگیر باران مناسب، میتوان میزان رطوبت ذخیره شده در خاک را افزایش داد و با این روش مشکل کمبود نزولات آسمانی و محدودیتهای اقلیمی را تا حدود زیادی جبران نمود . با توجه به ضرورت دستیابی به این هدف، طرح تحقیقاتی " ارزیابی و مقایسه سامانه های سطوح آبگیر مسطح، هلالی و لوزی شکل در ذخیره نزولات آسمانی در استان هرمزگان " به اجرا درآمد .