ارزیابی پیوستگی اکولوژیک لکه‌های سبز شهری با استفاده از تئوری گراف،مطالعه موردی کلان‌شهر اهواز

پیوستگی لکه‌های سبز شهری، یک ویژگی‏ مهم ساختاری سیمای سرزمین شهری است که حرکت جانوران و انتقال ژن‌ها را در بین زیستگاه‏هایشان میسر می‏سازد. تاکنون روش‌های متعددی جهت سنجش پیوستگی ارائه شده است که از جمله ‌آنها کاربرد تئوری گراف است. هدف از این پژوهش، کاربرد تئوری گراف در اندازه‌گیری پیوستگی لکه‌های سبز شهر اهواز ‌است. گراف مفهومی ریاضی متشکل از مجموعه‌ای از نقاط و اتصالات است. براساس تئوری گراف، در این پژوهش، شبکه فضای سبز شهر اهواز در محیط GIS مدل‌سازی شد. آنالیز پیوستگی اکولوژیک با استفاده از نرم‌افزار Conefor، به همراه کاربرد سنجه انتگرال پیوستگی (IIC) و الگوریتم برداشت نقطه صورت گرفت و لکه‌های سبز شهری با درنظر گرفتن چهار گروه جانوری ارزش‌گذاری و اولویت‌بندی شدند. به‌طور کلی نتایج مشابهی از چهار گروه جانوری به‌دست آمد . نتایج پژوهش نشان داد ناحیه چهار شهری اهواز واقع در شرق رودخانه کارون و جنوب شرقی محدوده شهر با داشتن بزرگ‌ترین لکه سبز، بیشترین اهمیت را در پیوستگی شبکه سبز شهر اهواز دارد. همچنین بیشترین میزان پیوستگی در سیمای‌ سرزمین در نواحی چهار و پنج شهر اهواز قابل مشاهده است. این مطالعه می‌تواند با شناسایی مناطق دارای اولویت حفاظت و بهبود پیوستگی درون منظر شهری به تشخیص صحیح اولویت‏های حفاظت و صرفه‌جویی در سرمایه و نیروی انسانی کمک کند.

Keywords:

Ecological connectivity , Network analysis , IIC metric , Landscape ecology , Conefor 2.6 , Ahvaz. , پیوستگی اکولوژیکی , آنالیز شبکه , سنجه IIC , اکولوژی سیمای سرزمین , Conefor 2.6 , اهواز