پژوهشگران جامعه شناسی زبان و منتقدان فمینیست، به ویژه فمینیست های پسامدرن، نظریاتی درباره ویژگی های زبانی آثار زنان و تفاوت آن با آثار مردان ارائه کرده و کوشیده اند به این پرسش پاسخ دهند که «آیا اساسا زبان زنانه وجود دارد یا نه؟». در پژوهش حاضر، ضمن بررسی و نقد رویکردهای مختلف درباره ویژگی های زبانی آثار زنان، بر الگوی زبانی مشترک آثار نویسندگان زن، به عنوان روشی برگزیده در تحلیل ویژگی های زبانی، ادبی و اندیشگانی این آثار، تاکید شده است. مطالعه موردی این پژوهش، رمان های عادت می کنیم (زویا پیرزاد)، انگار گفته بودی لیلی (سپیده شاملو) و پرنده من (فریبا وفی) است. این رمان ها، بر اساس رویکرد زبانی سارا میلز، بررسی و تحلیل شده اند. یافته های پژوهش حاکی از آن است که زبان زنانه در این آثار با بهره گیری ازاین گونه تمهیدات بازگفته شده است: استفاده از توصیف، جزئی نگری، زاویه دید زنانه، انتخاب شخصیت های متعدد زن و نشانه های فرازبانی که خاص زنان است، در ساختار و در سطح اندیشگانی و محتوایی، به چالش کشاندن فرهنگ مردانه در برابر قالب های شخصیت زنانه، تحول در شخصیت زنان نسبت به دوره های قبل و ارتقای جایگاه زنان به عنوان کنشگری اجتماعی.