مطالعه اثر ضد تشنجی اکسید منیزیم در موش های نر دیابتی و غیر دیابتی؛ کارایی نانوذرات در دارورسانی هوشمند

برخی مطالعات نشان داده است که منیزیم در برخی مدل های حیوانی اثر ضد تشنجی دارد. علیرغم مطالعات گسترده در زمینه داروهای ضد تشنج، نوع جدید مکمل منیزیم، و نانوذرات اکسید منیزیم، مورد مطالعه و بررسی قرار نگرفته است. با توجه به ارتباط بین منیزیم و تشنج و شیوع بالای تشنج و صرع در بیماران دیابتی، این مطالعه جهت ارزیابی تأثیر نانواکسید منیزیم در مقایسه با اکسید منیزیم معمولی بر مدل تشنج القا شده با استریکنین (نوعی آفت کش قوی) در موش های دیابتی و غیر دیابتی طراحی شده است. در این کار موش های صحرایی نر سالم به 12 گروه تقسیم شدند. دیابت قندی (ملیتوس) توسط استرپتوزوتوسین، که یک گلوکز آمین نیتروز اوره است و به دلیل شباهت ساختمانی به گلوکز وارد سلول های بتای پانکراس شده و آنها را تخریب می کند، در 6 گروه القا شد. سپس اکسید منیزیم، معمولی و نانوذره (2/5 و 5 میلی گرم در کیلوگرم) به موش های دیابتی و غیر دیابتی تجویز شد، سپس استریکنین تزریق شده و شروع تشنج و زمان مرگ پس از تجویز استریکنین اندازه گیری شد. نتایج تفاوت معناداری بین گروه های معمولی و دیابتی از نظر تشنج و زمان مرگ نشان نداد. در پیش تیمار اکسید منیزیم معمولی در موش های معمولی و دیابتی در تشنج القا شده با استریکنین، اثر ضد مشاهده نشد. اما نانواکسید منیزیم به طور قابل توجهی، پس از تجویز استریکنین، شروع تشنج و زمان مرگ را در وضعیت معمولی و دیابتی تغییر داد (p<0.05). استفاده از نانواکسید منیزیم در پیشگیری از تشج مؤثرتر از نوع معمول آن، به ویژه در افراد دیابتی، است.

Keywords:

نانوذرات , اکسید منگنز , استریکنین , تشنج , دیابت