سمیرا قنبری - کارشیاس ارشد روانشیاسی عمومی
توحید فتاحی - کارشیاس ارشد تربیت بدنی و علوم ورزشی

مقدمه: برخی ورزشکاران ممکن است در طول دوران ورزشی خود به طور افراطی به تمرین کردن وابسته شوند. تمرینات تکراری که به وسیله ی ورزشکاران تجربه می شود ممکن است شرایطی را به وجود آورد که باعث تغییرات رفتاری از جمله وابستگی، وسواس عملی و فکری در آنها شود. ورزشکارانی که توانایی مقابله مناسب با این شرایط را نداشته باشند، ممکن است به تدریج دچار تحلیل رفتگی شوند. تحلیل رفتگی ممکن است منجر به آسیب، کاهش انگیزه، کاهش عملکرد و یا حتی به ترک ورزش منجر شود. هدف از این تحقیق بررسی اثر اعتیاد تمرین بر میزان تحلیل رفتگی کشتی گیران نوجوان بود. ورزش بیش از حد که همان اعتیاد ورزشی نامیده می شود، موجب صدمات جسمانی، خستگی، افسردگی و حتی می تواند منجر به خودکشی شود. ورزشکارانی که دچار این امر شده اند اغلب به صدمات ناشی از استفاده زیاد از اندام ها مثل شکستگی های استرسی استخوان یا کشیدگی های عضلانی- تاندونی و رباطی دچار می شوند. جالب اینجاست که از آنجا که لازمه درمان این آسیب ها کاهش یا قطع فعالیت برای مدتی است ولی این ورزشکاران نمی توانند بخاطر وابستگی به ورزش آن را انجام دهند. لذا نسبت به درمان مقاومند و دیر بهبود می یابند. روش تحقیق: این تحقیق توصیفی و از نوع علی- مقایسه ای انتخاب گردیدند. از سیاهه اعتیاد به تمرین برای ارزیابی مشارکت بیش از حد و پرسشنامه تحلیل رفتگی ورزشکاران برای اندازه گیری میزان تحلیل رفتگی ورزشکاران استفاده شد. با توجه به نرمال بودن داده ها طبق آزمون K-S از آزمون همبستگی پیرسون در سطح معنی داری (P≥0/05) در سایر خرده مقیاس ها ارتباط معنی دار نبود. بحث و نتیجه گیری: اعتیاد به تمرین می تواند عواقب و پیامدهای روانشناختی و فیزیولوژیکی متعددی را به دنبال داشته باشد. افراد معتاد به تمرین فشار روانی زیادی را متحمل شده و درجه بالاتری از افسردگی و اضطراب را تجربه می کنند. بنابراین، ممکن است با دیگر فعالیت های زندگی تعارض پیدا کند که خود می تواند به احساس عدم موفقیت ختم شود. همچنین اصرار به تمرین بیش از اندازه و یا پافشاری به ادامه آن می تواند باعث آسیب و ناتوانی جسمی شده که می تواند مانع رسیدن به موفقیت در ادامه ورزش شود.

اعتیاد به تمرین، تحلیل رفتگی، ورزشکاران، نوجوان