زهرا داوری - دانشجوی دکتری معماری دانشگاه آزاد اسلامی، واحد همدان

امروزه بکارگیری راه های جدید یادگیری جهت بهبود استانداردها و کیفیت آموزش معماری به دانشجویانمبتدی، امری ضروریست چرا که تحقق مهارت ها و توانایی های طراحی دانشجویان معماری، وابسته به کسبتجربه، یادگیری مهارت های حرفه ای و دانش بروز در این زمینه می باشد. بدین منظور پژوهش های گوناگونیدر زمینه ارتباط رشد توانایی ها و مهارت های دانشجویان با استراتژی های جدید آموزشی، صورت گرفته است.در این ارتباط صرف نظر از روابط اجتماعی مربوط به اجرای برنامه های آموزش معماری، تأثیر محیط یادگیریآموزش معماری، به دلیل تسهیل در انجام رفتارهای مربوط به رشد توانایی های دانشجویان معماری از اهمیتویژه ایی برخوردار است چرا که یادگیری و آموزش طراحی معماری به طور معمول بر بستر تمرینات طراحی درکارگاه طراحی از طریق فرایندهای تاملی دو جانبه بین مربی و دانشجویان صورت می گیرد. در این مقاله سعیشده است رویکرد روشها و تئوریهای روشهای طراحی در محیط های یادگیری سازنده گرا مورد بررسی و ارزیابیو تاثیرات آن در فراگیری طراحان نوآموز مورد نقد و بازبینی قرار گیرد. لذا هدف این پژوهش پرداختن به بررسیمفهوم یادگیری و تفکر طراحی و چگونگی محیط های یادگیری طراحی و روش های تدریس و مناسب ترین رویکردروش طراحی می باشد. پژوهش از لحاظ هدف بنیادی و از نظر ماهیت، کیفی می باشد.

دانشجویان معماری مبتدی، روش های یادگیری، تفکر طراحی، رویکردهای نظریه های روش طراحی