شهر دوستدار سالمندان در قرن 21

با توجه به پیشرفت های پزشکی، کاهش مرگ و میر و همچنین کاهش آمار زاد و ولد در جوامع، بالا رفتن جمعیت سالمندان حقیقتی نزدیک می باشد. یکی از ویژگی های اصلی جمعیت جهان در اواخر قرن 20 و اوایل قرن 21 افزایش چشمگیر جمعیت سالمند در کشورهای توسعه یافته و رشد آن در کشورهای درحال توسعه است. لذا می بایست برای مواجهه با رشد جمعیت در این قشر، آمادگی و برنامه ریزی دقیقی در جوانب مختلف منظور شود. فضای معماری و شهرسازی یکی از مهمترین عناصر در ارتباط با زندگی سالمند می باشد. سالمندان بخشی از شهروندان آسیب پذیر قلمداد می شوند که باید فضاهای شهری را به طور خاص برای آنها ایجاد نمود. این افراد به تعامل با فضای اجتماعی شهری و ارتباط با طبیعت، پیاده روی و ورزش احتیاج دارند. ضعف های جسمی و در مواردی انزوا الگوی استفاده آنان از فضاهای شهری را متفاوت می نماید. حضور سالمند در خانه و جامعه مستلزم جوابگویی اولیه به نیازهای وی می باشد. این پاسخگویی می بایست شامل درنظر گرفتن محدودیت های جسمی و شرایط روحی این عزیزان باشد. برای حداکثر بهره مندی سالمند از خدمات و جامعه، باید زندگی سالمندان و روحیات آنان به دقت تجزیه و تحلیل گرد. شرایط جسمی و روحی سالمند، نیازها و ویژگی های این دوران از جمله فاکتورهایی می باشد که رسیدن به این منظور را میسر می سازد. یکی از مشکلات اساسی سالمندان در خصوص داشتن استقلال ومشارکت در تعاملات اجتماعی که از نیازهای اجتماعی سالمندان به شمار می روند، کمبود فضاهای باز شهری است. هدف از این گزارش معرفی اصول برنامه ریزی و طراحی شهری دوستدار سالمند است. با توجه به جنبه نظری تحقیق، مطالب با مراجعه اسناد کتابخانه ای جمع آوری شده است. یافته های تحقیق حاکی از آن است که عمده نیازهای سالمندان شامل، شکوه واحساس ارزش، هوای تازه و ورزش (سلامت فیزیکی) و تعاملات اجتماعی است و آسنایی، خوانایی، قابل تشخیص بودن، در دسترس بودن، راحتی و امنیت از جمله مهمترین شاخص های مناسب سازی فضاهای شهری برای سالمندان هستند. ضروری است تا در برنامه ریزی و طراحی محله ها و فضاهای شهری، به نیازهای همه افراد جامعه و به صورت خاص به نیازهای سالمندان توجه شود. توجه به نیازهای انسان درهر دوره سالمت فرد، در نتیجه اجتماعی را موجب می شود.

Keywords:

سالمند , امید به زندگی , ارتقاء کیفیت زندگی , فضای شهری