صبا فروغی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری منظر، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد پردیس

بیماری اوتیسم یا درخودماندگی (Autism) را بیشتر می توان یک اختلال نورولوژیکی که خود را در سال های اولیه رشد کودک نمایان می کند، معرفی نمود. این اختلال در کودکان سبب می شود که مغز فرد اوتیستیک نتواند در زمینه رفتارهای اجتماعی و مهارت های ارتباطی به درستی عمل کند. این بیماران اغلب رفتارهای محدود و تکراری، علایق و الگوهای رفتاری کلیشه ای از خود نشان می دهند. آنها در زمینه ارتباط کلامی و غیرکلامی، مهارت های شناختی معمول، رفتارهای اجتماعی، فعالیت های سرگرم کننده و بازی نیز دچار مشکل می باشند. این کودکان نیازمند منظر و فضایی امن و تخصصی برای آموزش و درمان هستند، لذا این پژوهش سعی دارد تا با مطرح نمودن راه حل های معماری در قالب طراحی فضای تفریحی در کنار الگوهای روانشناختی کودک اوتیسم، در راستای بهبود شرایط آموزشی و درمانی این کودکان قدمی مؤثر بردارد. این پژوهش از طریق تحلیل مطالعات میدانی و کتابخانه ای انجام شده است. در این پژوهش تلاش بر این است تا با استفاده درست از اصول معماری و طراحی در کنار رویکردهای روانشناختی و روانشناختی کودک اوتیسم، بستری برای بهبود شرایط زندگی و پیشرفت و رشد کودکان این سرزمین فراهم شود. با امید به این که در آینده ای نزدیک شاهد حضور و نقش پررنگ تر این کودکان در جامعه باشیم.

کودک اوتیستیک، روانشناختی کودکان، فضای تفریحی