مزیت رقابتی صادرات کالاهای ورزشی ایران و شرکای تجاری

مقدمه: تجارت بین الملل به عنوان مبادله سرمایه، کالاها و خدمات در مرزها یا سرزمین های بین المللی تعریف می شود (گوپتا و کمار، 2017). لذا مزیت نسبی کشورها از اهم مواردی است که باید مورد توجه قرار گیرد. با توجه به اثرگذاری صنعت ورزش در اقتصاد کشورها، پژوهش حاضر به بررسی مزیت نسبی صادرات کالاهای ورزشی ایران پرداخت. روش شناسی تحقیق: برای این امر آمار صادرات و واردات کالاهای ورزشی ایران و شرکای تجاری ان در طی سال های 2005-2018 از سایت گمرگ جمهوری اسلامی ایران و مرکز تجارت بین المللی گردآوری شد. برای تعیین مهم ترین شرکای تجاری ایران از سهم تجاری کشورها در زمینه کالاهای ورزشی در طی 5سال 1389-1393 استفاده شد و به ترتیب 14 کشور نخست انتخاب گردیدند. سپس با استفاده از شاخص مزیت نسبی آشکار متقارن ASCA مزیت نسبی هریک از کشورها را به تفکیک 5 گروه کالایی (کفش، پوشاک، قایق های تفریحی و ورزشی، تفنگ های ورزشی و کالاهای متفرقه) مورد بررسی قرار گرفت. یافته های تحقیق: نتایج نشان داد که نتایج شاخص مزیت نسبی آشکار متقارن نشان داد که کشور چین در صادرات کفش، پوشاک و کالاهای متفرقه و کشور آلمان در صادرات قایق و تفنگ های ورزشی بالاترین مزیت رقابتی را در بین سایر کشورهای مورد مطالعه داشتند. کشور چین در ابتدا تا انتهای دوره در گروه کالاهای کفش، پوشاک و کالاهای متفرقه مزیت نسبی بیشتری داشته است (نزدیک به 1) اما در صادرات تفنگ و قایق های تفریحی و ورزشی در ابتدای دوره رقم منفی و در انتهای دوره مورد مطالعه مزیت نسبی متوسطی داشته است. بحث و نتیجه گیری: شناسایی بازارهای هدف مربوط به هریک از گروه کالاهای ورزشی که توان مزیت نسبی دارد در افزایش میزان فروش بسیار مهم است. به طور طبیعی تجارت بین الملل تحت شرایط مکانی متفاوت، مفهوم پیدا می کند. همین تفاوت شرایط مکانی است که مزیت نسبی را متأثر می سازد، زیرا کالای صادراتی برای اینکه به دست مصرف کننده برسد، هزینه هایی از قبیل حمل و نقل، بیمه، بازاریابی، تبلیغات، نوع بسته بندی، مالیات گمرگ و.. نیز به آن تعلق می گیرد. این هزینه ها به دو صورت مزیت نسبی را در مرحله تولید تحت تأثیر قرار می دهد و دوم، زموان و سرعت انتقال از مبدأ (محل تولید) به مقصد (بازار مصرف) را تغییر می دهد.

Keywords:

صادرات , کالاهای ورزشی , صنعت ورزش