اثر یک دوره تمرینات پیلاتس بر بهبود هماهنگی در بیماران سکته مغزی CVA

مقدمه: هدف از این تحقیق بررسی اثر یک دوره تمرینات پیلاتس بر بهبود هماهنگی در بیماران سکته مغزی بود. روش کار: روش تحقیق نیمه تجربی و به صورت پیش آزمون – پس آزمون و جامعه آماری تحقیق، بیماران سکته مغزی استان ایلام بودند. روش نمونه گیری به صورت هدفمند و در دسترس بود. از بین بیماران سکته مغزی با میانگین سنی 40 تا 60 سال که از بیماری آنها 6 تا 12 ماه گذشته بود، 24 نفر به صورت داوطلبانه انتخاب به دو گره تجربی و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی های گروه کنترل فعالیت های معمولی روزانه و آزمودنی های گروه تجربی هشت هفته تمرینات منتخب پیلاتس به صورت سه جلسه در هفته و به مدت 60 دقیقه انجام دادند. این تمرینات دارای چهار سطح که تمرینات از سطح پایین شروع شده و دبه تدریج با بهبود عملکرد بیماران به سطوح بالاتر رسید.از هر دو گروه تجربی و کنترل پیش و پس از برنامه تمرینی آزمون های هماهنگی Finger to no select test, hell to knee test, Rapid alternating movement test، به عمل آمد. برای آنالیز داده ها از شاخص های آماری وآزمون تحلیل کوواریانس مانکوا استفاده شد. یافته ها: بین نمرات هماهنگی بیماران سکته مغزی در دو گروه کنترل و آزمایش از لحاظ آماری تفاوت معنی داری وجود دارد تمرینات پیلاتس باعث افزایش57% هماهنگی بیماران سکته مغزی شده وبر هماهنگی بیماران سکته مغزی اثر معناداری داشت. P<0/01. بحث: بنظر می رسد انجام حرکات ساده پیلاتس و تکرار حرکات به شیوه تدریجی و پیشرفت کننده همراه با یادگیری و افزایش مهار سبب توسعه و بهبود هماهنگی بیماران سکته مغزی می شود. حرکات منتخب پیلاتس با ارتقاء نحوه فراخوانی عضلات و نروپلاستیسیته ی عصبی باعث بهبود هماهنگی می گردد. نتیجه گیری: به نظر می رسد که پیلاتس با ارتقاء فراخوانی عضلات و افزایش کارکردی در سینرژی عضلات اندام ها هماهنگی را افزایش داده است.بنابراین پیلاتس سب بهبود هماهنگی بیماران سکته ی مغزی می گردد. ومی توان در توانبخشی به عنوان یک مکمل جهت ارتقاء کارایی بیماران سکته مغزی قرار گیرد.

Keywords:

پیلاتس , هماهنگی عصبی ـ عضلانی , سکته مغزی CVA