تاثیر مصرف مکمل های کراتین مالات، بتاآلانین و بتائین بر آسیب عضلانی در ورزشکاران بوکس

Publish Year: 1399
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 394

متن کامل این Paper منتشر نشده است و فقط به صورت چکیده یا چکیده مبسوط در پایگاه موجود می باشد.
توضیح: معمولا کلیه مقالاتی که کمتر از ۵ صفحه باشند در پایگاه سیویلیکا اصل Paper (فول تکست) محسوب نمی شوند و فقط کاربران عضو بدون کسر اعتبار می توانند فایل آنها را دریافت نمایند.

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

NCSSH01_119

تاریخ نمایه سازی: 2 اسفند 1399

Abstract:

مصرف مکمل یکی از راه کارهای دستیابی به اهداف و بهبود عملکرد در ورزشکاران می باشد. برخی از مکمل ها در توسعه نیرو و افزایش توان کارایی دارند و برخی دیگر توسعه و بهبود ظرفیت استقامتی. با این حال، بسیاری از مکمل ها با هدف تولید انرژی، ابعاد روانی، کاهش خستگی، تسریع در ریکاوری و کاهش آسیب عضلانی مصرف می شوند (2 و 1). یکی از مهم ترین اهداف مصرف مکمل در ورزشکاران کاهش آسیب های عضلانی است (3) آسیب ایجاد شده ناشی از فعالیت ورزشی به کاهش نیروی عضله، افزایش کوفتگی و آسیب عملکرد عضلانی منجر می شود (4)‌. کراتین مالات یکی از مکمل هایی است که محبوبیت زیادی در بین ورزشکاران دارد. کراتین ترکیبی از 3 اسید آمینه میتونین، آرژنین و گلیسین است. نقش مکمل یاری کراتین به خوبی در افزایش برون ده توانی در طول تمرین کوتاه و شدید ثابت شده است (5). بتاآلانین یکی دیگر از مکمل های غذایی است که محبوبیت زیادی در بین ورزشکاران دارد. بتا آلانین یکی از اسیدهای آمینه غیرضروری است که در کبد از احیای بازهای آلی نیتروژن دار اوراسیل و تیمین سنتز می شود. گوشت اصلی ترین منبع رژیم غذایی بتاآلانین به حساب می آید. بیشترین مقدار بتاآلانین در گوشت مرغ و بوقلمون یافت می شود (6). با مطالعه پیشینه پژوهش به نظر می رسد که نتایج تحقیقات در مورد اثرگذاری مکمل های کراتین مالات، بتائین و بتاآلانین بر آسیب عضلانی و عملکرد ورزشی متناقض است و مقایسه تاثیر مصرف این مکمل ها و اینکه کدام یک بیشتر موجب بهبود عملکرد ورزشی می شود در هیچ مطالعه ای انجام نشده است. از این رو، پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر مکمل های کراتین مالات، بتائین و بتاآلانین بر میزان آسیب عضلانی ورزشکار بوکس انجام شد.

Authors

امیرحسین رحمانپور

گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیتی و روانشناسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران

رقیه افرونده

گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیتی و روانشناسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران

لطفعلی بلبلی

گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیتی و روانشناسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران

سجاد انوشیروانی

گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیتی و روانشناسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران