ترکیب الگوریتم ژنتیک و روش پایین ترین دره برای بهبود شکل پرتو در آنتن های آرایه ای با چرخش الکترونیکی پرتو

مسئله شکل دهی پرتو در آنتن های آرایه ای غیرفعال به دلیل قابل مشاهده نبودن سیگنال در هر آرایه و متعاقب آن در دسترس نبودن ماتریس کواریانس، با شکل دهی متداول پرتو متفاوت است. این مسئله که با دانستن قسمتی از سیگنال مورد نظر برای گیرنده به یک مسئله بهینه سازی تبدیل می شود، اغلب با به کارگیری دو دسته روش های دقیق و روش های غیردقیق حل می شود. روش های دقیق که مشهورترین آنها روش پایین ترین دره است، در مواجهه با کمینه محلی با مشکل مواجه می شوند و روش های غیردقیق که پرکاربردترین آنها الگوریتم ژنتیک است به بهترین جواب نمی رسند. در این مقاله با ترکیب دو روش ژنتیک و پایین ترین دره از توانایی هر کدام برای رفع عیب دیگری استفاده می کنیم و در نهایت به مینیمم عمومی با دقت کافی می رسیم همچنین کاهش تعداد تکرار مورد نیاز برای دستیابی به این پاسخ مزیت دیگر این روش پیشنهادی است. دقت جواب نهایی در 500 بار اجرای روش پایین ترین دره 1.5873e-8 است که در مقایسه با 1.38374e که دقت جواب نهایی در 500 بار اجرای الگوریتم ژنتیک است تقریباً 17 برابر می باشد اما الگوریتم ژنتیک برای همگرایی به زمان بیشتری نیاز دارد.

Keywords:

بهینه سازی , ESPAR , شکل دهی پرتو , الگوریتم پایینترین دره , الگوریتم ژنتیک , آنتن غیرفعال