تأثیر روش بهزیستی درمانی بر نشانگان بالینی بیماران مبتلا به اختلال افسردگی اساسی

مقدمه: هدف از این مطالعه بررسی اثر بخشی روش درمانی "بهزیستی درمانی" بر نشانگان بالینی در بیماران مبتلا به افسردگی اساسی به صورت یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده بود. روش: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده بر روی بیماران دارای افسردگی اساسی مراجعه کننده به کلینیک روانشناختی شمیم شهر بجنورد انجام شد.  افراد که واجد شرایط ورود به مطالعه بودند به طور تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. شرکت کنندگان در گروه مداخله تحت آموزش با روش بهزستی درمانی در 8 جلسه 50 دقیقه ای 1 بار در هفته قرار گرفته و گروه کنترل تحت هیچ آموزشی قرار نگرفت. هر دو گروه  قبل و بعد از مطالعه و دو ماه پس از آن با پرسشنامه افسردگی بک ویرایش دوم (BDI-II) مورد بررسی قرار گرفتند. داده ها با روش (GEE) generalized estimating equation در برنامه آماری STATA12 تحلیل شدند. یافته ها: در کل 24 نفر معیار های ورود به مطالعه را دارا بودند که در هر گروه 12 نفر به طور تصادفی قرار گرفتند. فراوانی زنان در گروه مداخله و کنترل به ترتیب 0/67 و 0/72 درصد بود. نتایج آزمون GEE نشان داد که در گروه بهزیستی درمانی متوسط کاهش نمره افسردگی 90/10 نسبت به گروه کنترل بود (p-value<0.0001). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که روش درمانی "بهزیستی درمانی" در کاهش نمره افسردگی در بیماران مبتلا به افسردگی اساسی اثر بخش است.

Keywords:

Major Depression , Well-being Therapy , Positive psychology , Clinical syndrome , افسردگی , بهزیستی درمانی , روانشناسی مثبت گرا , نشانگان بالینی