تأثیر تمرین مقاومتی بر پروتئین–D سورفکتانت و شاخص مقاومت به انسولین موش‌های صحرایی نر سالم و دیابتی

مقدمه پروتئین– D سورفکتانت (SPD) یک فاکتور جدید مرتبط با عدم تحمل گلوکز، مقاومت به انسولین و دیابت نوع 2 پیشنهاد شده است. ﻫﺪف از ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ، ﺑﺮرﺳﯽ اثر 10هفته تمرین مقاومتی بر سطوح سرمی SPD موش‎های صحرایی دیابتی بود. مواد و روش‌­ها در این مطالعه تجربی 48 ﺳﺮ موش صحرایی از ﻧﮋاد ویﺴﺘﺎر ﺑﺎ ﻣﯿﺎﻧﮕﯿﻦ وزن 56±200 ﮔﺮم ﺑﻪﻃﻮر ﺗﺼﺎدﻓﯽ در چهار ﮔﺮوه ﮐﻨﺘﺮل سالم، کنترل دیابتی، سالم تمرین مقاومتی و دیابتی ﺗﻤﺮیﻦ مقاومتی ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﺟﻬﺖ اﻟﻘﺎی دیﺎﺑﺖ، از ﻣﺤﻠﻮل نیکوتین آمید به همراه ﻣﺤﻠﻮل استرپتوزوتوسین اﺳﺘﻔﺎده ﮔﺮدیﺪ. گروه‏‌های تمرینی به مدت 10 هفته، برنامه تمرین مقاومتی را اجرا کردند. داده‎ﻫﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از آزﻣﻮن ﺗﺤﻠﯿﻞ واریﺎﻧﺲ یﮏ ﻃﺮﻓﻪ و آزمون تعقیبی  Tukeyدر سطح معنی‌­داری 0/05≤ P بررسی شدند.   یافته­‌ها تمرین مقاومتی موجب کاهش معنی‎دار قند خون ناشتا گروه تمرین مقاومتی دیابتی نسبت به گروه کنترل دیابتی شد (0/043=P). سطوح SPD در گروه کنترل دیابتی نسبت به کنترل سالم کاهش معنی­داری (0/042=P) و شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR) افزایش معنی­داری (0/024=‎P)  یافت. 10 هفته تمرین مقاومتی موجب افزایش معنی­‌دار درSPD  در گروه تمرین مقاومتی دیابتی نسبت به گروه کنترل دیابتی شد (0/043=‎P). همچنین تمرین موجب کاهش معنی‌­دار شاخص مقاومت به انسولین (0/034=‎P) و انسولین در گروه تمرین مقاومتی دیابتی نسبت به گروه کنترل دیابتی شد (0/048=‎P) نتیجه­‌گیری نتایج حاصل از این مطالعه به نظر می­‌رسد تأیید کننده نقش پروتئین–D سورفکتانت مرتبط با تمرین مقاومتی در بهبود شاخص مقاومت به انسولین در موش‎های صحرایی دیابتی نوع 2 می‏‌باشد.

Keywords:

Rat , Streptozotocin–nicotinamide , SPD , Insulin , Resistance training. , موش صحرایی , استرپتوزوتوسین- نیکوتین‌آمید , SPD , انسولین , تمرین مقاومتی