کریم خوش گرد - Kermanshah University of Medical Sciences
حسین مفاخری - Kermanshah University of Medical Sciences
احمد محمدبیگی - Kermanshah University of Medical Sciences
مریم حزباوی - Ahvaz Jundishapur University of Medical Sciences
مسعود رضائی - Kermanshah University of Medical Sciences

مقدمه هدف از پرتودرمانی، رساندن دز کشنده پرتو به سلول‌‌های سرطانی است؛ بطوریکه همزمان بافت‌‌های سالم مجاور، کمترین مقدار پرتوگیری را داشته باشند. یکی از راهکار‌‌های افزایش دز در سلول‌‌های سرطانی، استفاده از نانوذرات با عدد اتمی بالا به عنوان حساس کننده‌‌های پرتویی در این سلول‌‌ها می‌‌باشد. مواد و روش‌‌ها نانوذرات اکسیدآهن با پوشش دکستران با غلظت‌‌های مختلف (10، 40 و µg/ml 80) به مدت 24 ساعت با سلول‌‌های سرطانی دهانه رحم رده‌‌ HeLa انکوبه شدند و میزان اثر حساس کنندگی پرتویی غلظت‌‌های مختلف نانوذرات تحت تابش با دزهای مختلف از باریکه الکترونی Mev 6 و باریکه فوتونی Mv 6 مقایسه شد. میزان بقای سلول‌‌ها با روش MTT بررسی شد. یافته‌‌ها میزان بقای سلول‌‌ها در گروه‌‌های دریافت کننده تابش درحضور و عدم حضور نانوذرات اکسیدآهن اختلاف معنی‌‌داری نشان داد (0/05>P )؛ میانگین فاکتور افزایش دز پرتویی در غلظت‌‌های 10، 40 و µg/ml 80 در تابش با انرژی‌‌ Mev 6 به ترتیب 0/04± 1/13، 0/05±1/19 و 0/07±1/25 و در تابش با باریکه فوتونی با انرژی Mv 6 این فاکتور به ترتیب 0/15±1/19، 0/11±1/49 برای غلظت‌‌های 10 و µg/ml 40 به دست آمد. نتیجه‌‌گیری با استفاده از نانوذرات اکسیدآهن با پوشش دکستران، می‌‌توان به طور قابل ملاحظه‌‌ای دز جذبی و در نتیجه کشتار سلولی را در سلول‌‌های سرطانی دهانه رحم رده HeLa افزایش داد.

Radiotherapy, Radiation-Sensitizing Agents, nanoparticles, Iron Oxide, cervical cancer, پرتو درمانی, اثر حساس کنندگی پرتویی, نانوذرات, اکسیدآهن, سرطان دهانه رحم