اثر یک دوره تمرین هوازی همراه با مصرف عصاره دانه گشنیز بر پاراکسوناز-1، TNF-α و CRP سرمی موش‌‌های صحرایی دیابتی

مقدمه هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر یک دوره تمرین هوازی همراه با مصرف عصاره دانه گشنیز بر پاراکسوناز-1، TNF-α و CRP سرمی موش‌‌های صحرایی دیابتی می‌‌باشد. مواد و روش‌‌ها چهل سر موش نر صحرایی دیابتی ) سن 12 هفته و وزن10±130 گرم) انتخاب و بطور تصادفی به چهار گروه کنترل، عصاره، تمرین و تمرین-عصاره تقسیم شدند. موش‌‌ها با استفاده از داروی استرپتوزتوسین دیابتی شدند. موش‌‌هایی که گلوکز ناشتای خون آنها 250 میلی گرم در دسی لیتر بود به عنوان نمونه دیابتی انتخاب شدند. تجویز عصاره بصورت دهانی به مقدار 150 میلی‌‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در روز بود. برنامه تمرین گروه تجربی شامل شش هفته فعالیت هوازی، پنج جلسه در هفته با 50-55 درصد اکسیژن مصرفی بیشینه بود. داده‌‌ها با استفاده از آنالیز واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح 05/0α≤ تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌‌ها تمرین هوازی همراه با مصرف عصاره دانه گشنیز باعث افزایش پاراکسوناز-1 (0/001>P) و HDL (0/001>P) و کاهش TNF-α (0/017=P)، CRP (0/014=P)، TG (0/007=P)، TC (0/029=P) و LDL (0/012=P) سرمی موش‌‌های صحرایی نر دیابتی شد. همچنین آزمون تعقیبی نشان داد که اختلاف معنی‌‌داری بین گروه‌‌ها در سطوح سرمی این شاخص‌‌ها وجود دارد. نتیجه‌‌گیری شش هفته تمرینات منظم هوازی همراه با مصرف عصاره دانه گشنیز توانسته باعث افزایش پاراکسوناز-1 و کاهش سطوح TNF-α و CRP در موش‌‌های دیابتی شود، و احتمالا از این طریق می‌‌تواند خطر ابتلا به آترواسکروز را در بیماران دیابت نوع 2 تعدیل نماید. 

Keywords:

exercise , coriander , vascular injury , inflammatory profile , Lipid profile , فعالیت ورزشی , گشنیز , آسیب عروقی , عوامل التهابی