نقش تشکل های آب بران در مدیریت بهینه آب کشاورزی

قرار گرفتن کشور ایران در اقلیم خشک و نیمه خشک از یک طرف و افزایش جمعیت و درنتیجه افزایش تقاضا برای آب در بخش های مختلف از سوی دیگر منجر به بروز مشکلاتی برای تأمین تقاضای رو به رشد آب شده است. این مشکلات در بخش کشاورزی که بیش از 93 درصد آب قابل استحصال کشور در آن مصرف می شود شدیدتر است ( حسین زاد و همکاران، 1392 ). همچنین مطالعات اخیر مؤسسه بین المللی آب بی انگر این نکته است که با ادامة روند افزایش جمعیت، توسعة شهرنشینی و گسترش صنایع، تا سال 2025 میزان آب قابل تخصیص بخش کشاورزی در کل جهان محدودتر می شود و درنتیجه به دلیل اختصاص منابع آب به مصارف مختلف زیست محیطی، خانگی و صنعت این بخش با زیان های بیشتری مواجه می شود(تقی پور و همکاران، 1394 ) کمبود آب همانند یک بحران رو به گسترش در بیشتر کشورهای درحال توسعه باعث شده مصرف عقلایی منابع آب و سیاست های مناسب آبیاری برای حفظ و نگهداری آن اتخاذ شود و فعالان این بخش اقتصادی باید سازوکارهای لازم را برای مصرف متعادل و بهینة آب سرلوحة تصمیم های خود قرار استحصال، پاسخگوی روند توسعه کشاورزی و تأمین مواد غذایی جمعیت روبه رشد جامعه نخواهد بود؛ بنابراین، آنچه در این زمینه اهمیت می یابد، مد یریت مصرف بهینه آب همراه با مدیر یت تقاضا در بخش های مختلف صنعت، کشاورزی، شرب و محیط زیست است تا توسعه پای دار در همه بخش های اقتصادی به ویژه بخش کشاورزی را میسر کند. این کار در مقطع کنونی با اتخاذ سیاست های کاری مناسبی میسر است که مهم ترین آنها ، انتقال مدیریت شبکه ها آبیاری به بخش خصوصی یا بهره برداران یا مشارکت آنان در بهره برداری و نگهداری است(غلامرضایی و همکاران، 1392)