علی زارع مقدم - مربی گروه علوم تربیتی/ دانشگاه آزاد اسلامی، مرکز نهبندان،
سمیه محمدی مقدم - دانش آموخته علوم تربیتی/ دانشگاه فرهنگیان، (پردیس امام سجاد(ع)، بیرجند،

پ پرخاشگری از جمله موانع اصلی برقراری ارتباط سالم، مؤثر و هم چنین سازگاری با سایر اعضای جامعه است. سازگاری یکی از مؤلفه های مورد نیاز زندگی اجتماعی است. خانواده به عنوان اولین اجتماعی که فرزندان در آن به یادگیری می پردازند، مهم و قابل تأمل است. از این رو، این پژوهش با هدف شناخت رابطه بین عملکرد خانواده با پرخاشگری دانشجویان انجام شد. مطالعه حاضر از نوع مطالعات همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانشجویان مشغول به تحصیل در دانشگاه فرهنگیان بیرجند (پردیس امام سجاد "ع") در سال تحصیلی 96-1395 (235 نفر) بود. تعداد 146 نفر بر اساس فرمول کوکران به عنوان نمونه با روش تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه عملکرد خانواده اپشتاین، بالدوین و بیشاب (1983) و پرسشنامه پرخاشگری نواکو (1986) بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون استفاده شد. نتایج همبستگی نشان داد که بین زیرمقیاس های ارتباط، آمیزش عاطفی، ایفای نقش، عملکرد کلی، حل مشکل، همراهی عاطفی و کنترل رفتار با پرخاشگری رابطه منفی و معنادار وجود دارد (01/0>p). نتایج تحلیل رگرسیون برای پیش بینی پرخاشگری از طریق زیرمقیاس های عملکرد خانواده نشان داد که تنها زیرمقیاس عملکرد کلی (461/0-)، به شکل معنی داری متغیر پرخاشگری را پیش بینی کرد. بر اساس آنچه در یافته ها نشان داده شد، بین عملکرد خانواده و پرخاشگری رابطه منفی و معنادار وجود دارد. بدین صورت که هر چه خانواده ها عملکرد بهتری داشته باشند، فرزندان آنها پرخاشگری کمتری خواهند داشت. بنابراین خانواده ها نقش مؤثری در آینده فرزندان خود ایفا می کنند و می توانند با عملکرد صحیح در راستای کاهش پرخاشگری فرزندان خود مؤثر باشند.

عملکرد خانواده, پرخاشگری, دانشجویان