علی رضایی - استادیار پژوهش، عضو هیئت علمی مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی و کار

در مجامع علمی جهانی کاملاً پذیرفته شده است که لزوم پیشرفتهای اساسی در هیدرولوژی و منابع آب، توسعه نظری ه جامع نگر بین عوامل محیطی شامل جو، اکوسیستم و اثرات جوامع انسانی است. بدین خاطر لازم است که علم هیدرولوژی در سه بخش جمع آوری داده، توسعه تئوری ها و نهایت خلق مدل هایی برای پیش بینی به موفقیت نائل شود. اکنون بعضی ناشناخته های هیدرولوژیکی مانند: الف- تشخیص ساختار شبکه زیربنائی جمع آوری داده در مقیاس های زمانی و مکانی مناسب، ب- نحوه مدل نمودن رواناب، نفوذ پذیری و تبخیر و تعرق واقعی از روی دامنه ها تا محدوده حوزه های آبخیز، تغذیه آبخوان و انتقال املاح، ج- چگونگی تغییر اقلیم و اثرات آن بر پوشش گیاهی، نحوه کاربری اراضی، چرخه هیدرولوژیکی و اجزاء آن و نحوه مدیریت منابع آب، وجود دارد. ناکارآیی های موجود در ایران از جمله عدم استفاده از فناوری روز، نبود شبکه داده برداری مناسب، ناهماهنگی های علمی و عملی بین دستگاه های اجرایی ذیربط می باشد. لذا برای پیشرفت در هیدرولوژی و توسعه منابع آب لازم است زیربنا های تحقیقاتی، ایجاد تشکیلات سازمانی و توسعه همکاری بین نهادهای علمی داخلی با خود و با خارج از کشور توسعه یابد.

آینده، ایران، نهادهای علمی، زیربنا های هیدرولوژیکی