تغییر‌های کیفی میوه و اجزای عملکرد توت‌فرنگی رقم کاماروسا در پاسخ به کاربرد نسبت‌های مختلف پتاسیم به نیتروژن در کشت بدون خاک

تامین نسبت‌های مناسب عنصرهای غذایی در مراحل رشدی مختلف، سبب افزایش عملکرد و کیفیت میوه می‌گردد. بدین منظور برای ارزیابی تاثیر نسبت‌های مختلف پتاسیم به نیتروژن بر عملکرد و کیفیت میوه توت‌فرنگی آزمایشی شامل 13 تیمار با ترکیب سطح‌های مختلف نیتروژن (120 و 180 میلی‌گرم در لیتر) و پتاسیم (200، 250 و 300 میلی‌گرم در لیتر)، در قالب طرح به‌طورکامل تصادفی و در سه تکرار اجرا شد. برای تهیه محیط کشت از کوکوپیت و پرلایت با نسبت 1:1 استفاده شد. محلول ‌غذایی با نسبت‌های مختلف پتاسیم به نیتروژن به‌‌مدت 45 روز (تا کامل شدن دوره رشد رویشی) با تناوب دوره سه روز یک‌بار، تیمار‌‌های رشد رویشی و پس از آن تیمار‌‌های رشد زایشی اعمال شد. نتیجه‌ها نشان داد تیماری که نسبت پتاسیم به نیتروژن دریافت شده در طول دوره رشد رویشی 180/200 میلی‌گرم در لیتر و در دوران زایشی 120/300 میلی‌گرم در لیتر بود، موجب افزایش معنی‌‌دار در اجزای عملکرد و تغییر‌های کیفی چون طول، قطر، وزن میوه، شمار فندقه، درصد تشکیل میوه، عملکرد، ویتامین C، آنتوسیانین و فنول کل گردید. هیچ کدام از تیمارهای آزمایش تأثیر معنی‌داری بر شمار گل‌ در هر گل‌آذین، شمار گل‌آذین در هر بوته و مقدار اسیدیته قابل تیتر توت‌فرنگی نداشتند. به‌‌طور ‌کلی، زمانی که در دوره رشد رویشی نیتروژن بیشتری و پتاسیم کمتری و برعکس در دوره رشد زایشی نیتروژن کمتری و پتاسیم بیشتری به کار برده شود، سبب بهبود ویژگی‌های زایشی می‌گردد. با در نظر گرفتن تمامی ویژگی‌های ارزیابی شده در این پژوهش در اندام‌‌های مختلف توت‌فرنگی، تیماری که نسبت پتاسیم به نیتروژن دریافت شده در طول دوره رشد رویشی 180/200 میلی‌گرم در لیتر و در دوران زایشی 120/300 میلی‌گرم در لیتر بود، بهترین تیمار برای اعمال محلول‌غذایی به‌‌منظور افزایش کیفیت توت‌فرنگی و بهبود ویژگی‌های رویشی و زایشی بود.

Keywords:

Nitrogen , Potassium , Quality , Stage of growth , Yeild , پتاسیم , عملکرد , کیفیت , مرحله‌ رشد , نیتروژن