کم توجهی به ابعاد تولیدی توسعه روستایی و ناهماهنگی و تداخل فعالیت های دستگاه های اجرایی اشاره کرد. در حالی که طبق بند «۲۰» سیاست های کلی برنامه ششم توسعه، نواحی روستایی و عشایری به عنوان هسته مرکزی و کانون تولید کشور تلقی میشوند. همچنین در ۱۹ سال گذشته، عملا برخلاف مواد (۱) و (۲) قانون تشکیل وزارت جهاد کشاورزی، بین ابعاد «تولیدی» و «سکونتگاهی و فضایی» توسعه روستایی، مرزبندی شکل گرفته و ابعاد سکونتگاهی و فضایی به کانون اصلی طرح ها و برنامه های توسعه روستایی مبدل شده است. لذا با توجه به موانع و تنگناهای موجود، سیاستگذاری برای رونق تولید بخش کشاورزی و نواحی روستایی و عشایری باید به نحوی انجام شود که بتواند اقدامات موثری را برای
رفع آنها طراحی و اجرا کند. نواحی روستایی و عشایری کشور، از اهمیت و جایگاه بالایی در ابعاد اجتماعی، اقتصادی، محیط زیستی و امنیتی برخوردارند. جمعیت نواحی روستایی و عشایری کشور (حدود ۲۱ میلیون نفر)، به تنهایی بیشتر از کل جمعیت هریک از ۱۴۰ کشور دنیا از جمله کشورهایی مانند رومانی، شیلی، بولیوی، سوئد، سوئیس، پاراگوئه، فنلاند و
نیوزلند است. سهم ۱ / ۸۸ درصدی این نواحی از ارزشافزوده کشاورزی، شکار و جنگلداری، سهم ۶ / ۸۷ درصدی از ارزش افزوده ماهیگیری، سهم ۹ / ۷۲ درصدی از ارزش افزوده معدن، سهم ۱ / ۲۴ درصدی از ارزش افزوده صنعت در سال ۱۳۹۳ و تولید بیش از ۲۰ درصد گوشت قرمز و حدود ۳۵ درصد صنایع دستی توسط جامعه عشایری
کشور حاکی از اهمیت اساسی این نواحی است (مرکز پژوهش های مجلس شورای اسلامی، ۱۳۹۵). در سیاست های کلی برنامه ششم توسعه بر ارتقای شاخص های عدالت اجتماعی، برنامه ریزی برای دستیابی به ضریب جینی ۳۴ / ۰ ، حمایت دولت از سرمایه گذاری در مناطق کمتر توسعه یافته و روستایی، اتخاذ برنامه ها و اقدامات اجرایی برای تثبیت جمعیت و تشویق مهاجرت به مناطق روستایی و عشایری (کانون تولید و ارزش آفرینی) با برنامه ریزی و مدیریت بهینه در سطح ملی، منطقه ای و محلی، تعیین سهم واقعی نواحی روستایی و عشایری در توزیع منابع و ارتقای شان و منزلت اجتماعی، ایجاد فرصت های جدید اقتصادی، حمایت های ویژه از فعالیت های کارآفرینی و اشتغال زایی مزیت دار بومی و مقاوم سازی تاسیسات و زیرساخت ها و اماکن روستایی با تاکید بر بند «۹» سیاست های کلی کشاورزی تاکید شده است. همچنین بند «۹» سیاست های کلی کشاورزی، بر ارتقای سطح درآمد و زندگی روستاییان، کشاورزان و عشایر، توسعه پایدار روستاها و مناطق کشاورزی و رفع فقر با تقویت زیرساخت های مناسب تولید و تنوع بخشی و گسترش فعالیت های مکمل و اقتصادی به ویژه صنایع تبدیلی و روستایی و خدماتی نوین تاکید کرده است. با وجود اهمیت نواحی روستایی و عشایری، شواهد حاکی از چالش های جدی در این نواحی است که
رونق تولید و شکوفایی اقتصادی در آنها را دچار مشکل می کند. این چالش ها در ادامه بررسی می شوند.