هدف اصلی این گزارش پاسخ به این سوال است که آیا توانمندی ساخت داخل شرکت های واگن سازی
جوابگوی نیاز واقعی ناوگان حمل ونقل ریلی کشور است یا خیر. نیاز واقعی ناوگان حمل ونقل ریلی در دو
بخش نوسازی ناوگان فرسوده و افزایش تعداد ناوگان به منظور توسعه حمل ونقل ریلی قابل طرح است. بررسی ها نشان می دهد میانگین عمر بیش از ۲۲۰۰۰ ناوگان باری ایران تقریبا ۲۷ سال است. همچنین، کمترین و بیشترین سن ناوگان مسافری به ترتیب برابر نوساز و ۶۲ سال است و حدود ۴۵ درصد از لکوموتیوهای موجود، بیش از ۴۰ سال عمر دارند که با توجه به طراحی ناوگان برای عمر ۳۰ سال که با تعمیرات مناسب قابل افزایش تا ۴۰ سال نیز است بخشی از ناوگان موجود فرسوده محسوب می شوند و نیاز به جایگزینی دارند. این در حالی است که با افزایش بهره وری می توان با ناوگان و بار قابل حمل ریلی موجود به اهداف رسید و صرفا برای نوسازی ناوگان باری نیاز به ناوگان نو است. اگر چه بهره وری  از ناوگان مسافری مناسب بوده، ولی متاسفانه حمل ونقل مسافر ریلی بین شهری برای شرکت های خصوصی سودآور نبوده و پیش بینی نیاز ۶۵۰ دستگاه واگن مسافری تا سال ۱۴۰۰ واقع بینانه به نظر نمی رسد. نتایج بررسی ها و محاسبات تحقیق نشان می دهد؛ توانمندی ساخت داخل در شرکت واگن پارس در واگن باری ۷۰ درصد، واگن مسافری ۶۵ درصد، بوژی باری و مسافری ۵۰ درصد و واگن مترو ۱۸ درصد است. توانمندی ساخت داخل در شرکت واگنسازی تهران حدود ۳۲ درصد و در شرکت مپنا لکوموتیو برای ساخت لکوموتیو تولیدی زیمنس حدود ۲۳ درصد برآورد می شود درحالی که در لکوموتیو جدید تولیدی این شرکت که با دانش فنی داخلی طراحی شده است، در کل درصد داخلی سازی این شرکت ۵۵ درصد ارزیابی می شود. همچنین، درصد ساخت داخل واگن مسافری تولیدی شرکت پلور سبز ۳۲ درصد برآورد می شود. درصد بومی سازی و سهم داخل اتوبوس ریلی شرکت ایریکو حدود ۴۱ درصد و واگن های باری تولیدی آن در حدود ۶۹ درصد است. سهم ساخت داخل تولید واگن باری در شرکت واگن سازی کوثر و فولاد درخشان حدود ۶۳ درصد برآورد میشود. ذکر این نکته حائز اهمیت است که شرکت های واگن سازی کشور در حال حاضر با تولید زیر ۲۰ درصد ظرفیت اسمی و تعریف شده کارخانه مشغول به فعالیت هستند. نتایج بررسی ها نشان می دهد که پیش بینی های انجام شده در اسناد بالادستی جهت تعیین نیاز ناوگان حمل ونقل ریلی باید به صورت واقع بینانه و با توجه به تجربه های قبلی مورد بازنگری قرار گیرد.در صورتی که نوسازی ناوگان فعلی در اولویت قرار گیرد شرکت های داخلی توانمندی ساخت و تامین نیاز داخل را دارند.