معصومه یزدانی پور - دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی و آموزش افراد با نیازهای ویژه، گروه روانشناسی و آموزش افراد با نیازهای ویژه، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
محمد عاشوری - استادیار گروه روانشناسی و آموزش افراد با نیازهای ویژه، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایرا ن
احمد عابدی - دانشیار گروه روانشناسی و آموزش افراد با نیازهای ویژه، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایرا ن

آسیب شنوایی، از جمله شرایط مزمن در کودکان است که پیامدهای مخربی برای سلامتی آنها به دنبال دارد. تاکنون، طبقه بندی های گوناگونی از این آسیب ارائه شده است که بر پایه ی معیارهایی چون میزان افت شنوایی، زمان بروز آسیب و وضعیت کالبدشناختی قرار دارند. در بروز این آسیب، عوامل متعددی می تواند نقش داشته باشد که به طور کلی به دو دسته عوامل مادرزادی و عوامل اکتسابی تقسیم می شوند. شناخت این عوامل در پیشگیری از بروز آسیب شنوایی در کودکان کمک می کند. با این حال، کودک با آسیب شنوایی با تاخیر چشمگیری در رشد زبان و گفتار روبه رو است که روابط اجتماعی او را تحت تاثیر قرار می دهد و شیوه برقراری ارتباطاتش را دگرگون می کند. لذا، شناسایی و مداخله زودهنگام می تواند در کاهش پیامدهای ناشی از آسیب شنوایی موثر باشد. علاوه بر این، رویکردهای آموزشی در نظر گرفته شده برای این کودکان نیز متفاوت از همسالان عادی آنها است. با توجه به پیامدهایی که آسیب شنوایی بر روابط اجتماعی افراد میگذارد و آنها را در معرض انزوا قرار می دهد، آشنایی با این آسیب و تشخیص به موقع آن از ضرورت برخوردار است. لذا، هدف از پژوهش حاضر، بررسی تعریف و طبقه بندی آسیب شنوایی، میزان شیوع، عوامل موثر در بروز آسیب شنوایی و پیشگیری از آن، ضرورت توجه به آسیب شنوایی و کاهش پیامدهای ناشی از آن، تاریخچه ی آموزش کودکان با آسیب شنوایی در جهان و ایران و ملاحظات آموزشی است

آسیب شنوایی، ناشنوایی، کم شنوایی، کودکان.