ابراهیم توکلی مقدم - گروه کلام امامیه، دانشکده الهیات، دانشگاه تهران ، تهران، ایران.

معارف دینی دربردارنده دستوراتی در حوزه تغذیه است که منع یا جواز استفاده از خوراکی­ها، از آن جمله است. در این میان،  حلیت خوردن گوشت بروی از حیوانات مانند گوساند و حرمت خوردن گوشت برخی دیگر از حیوانات مانند خوک مشخص است،  اما حلیت یا حرمت خوردن گوشت برخی دیگر از حیوانات، مانند گوشت زرافه، کانگورو، گوزن و یا حیوانی که به عنوان مثال،  حاصل  لقاح گوسفند و خوک است، مسلمّ نیست. در این گونه موارد مشکوک که نصّ خاص معتبری که بر حرمت خوردن گوشت چنین حیواناتی دلالت کند یافت نمی­شود، برخی به نصوص  عام بر حلیت و یا طهارت استدلال کرده­اند، برخی چنین مواردی را مجرای قاعده حِلّ انگاشته­اند و برخی دیگر به اصل عدم تذکیه و یا اصول دیگری که مفید حرمت خوردن گوشت حیوانات مشتبه هست، استدلال کرده­اند. این مقاله به دنبال آن است که مبانی صاحب­نظران علم اصول را نسبت به جریان این گونه قواعد و اصول،  مورد مطالعه و بررسی قرار دهد. نگارنده در این نوشتار نظریه کسانی را که «اصالۀ الح » و «قاعده حل » را مرجع قرار داده­اند  قابل دفاع می­داند.

گوشت حیوانات, اصالۀ التذکیه, قابلیت تذکیه, اصالۀ الحل