عزیزاله خندان میرکوهی - دانشگاه تهران
سیده راضیه واعظ موسوی - دانشگاه تهران
احمد خلیقی - دانشگاه تهران
روح انگیز نادری - دانشگاه تهران

این پژوهش به منظور مدیریت رشد و بهبود کیفیت گل­دهی شمعدانی (Pelargonium hortorum L.H. Bailey) در باغ شیشه­ای (تراریوم) در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی با 5 تکرار و 15 تیمار تنظیم کننده­رشد انجام شد. گیاهان شمعدانی در ابتدا با دو نوع کند کننده رشد شامل کلرمکوات کلرید (سایکوسل) در غلظت صفر، 1000 و 2000 میلی­گرم در لیتر و پاکلوبوترازول در غلظت صفر، 25 و 50 میلی­گرم در لیتر و سپس برای مدیریت گل­دهی با غلظت­های صفر، 50 و 100 میلی‌گرم در لیتر بنزیل آدنین تیمار شدند. ویژگی­های رویشی، وزن تر و خشک اندام هوایی و ریشه، میزان رنگیزه­های فتوسنتزی و همین­طور ویژگی­های مربوط به گل­دهی ارزیابی شد. هر دو کندکننده رشد در غلظت بالا منجر به کاهش معنی­دار ارتفاع شدند، در حالی‌که درمورد صفات قطر ساقه، تعداد برگ و سطح برگ پاکلوبوترازول باعث کاهش معنی­دار نسبت به شاهد شد ولی سایکوسل تأثیر معنی‌داری نشان نداد. هم چنین کاربرد کندکننده­های رشد باعث کاهش معنی­دار رنگیزه­های برگ شامل، کلروفیل­ها و نیز آنتوسیانین­ها شد. کاربرد بنزیل آدنین به تنهایی و در اثر متقابل با کندکننده­های رشد باعث افزاش میزان کلروفیل­های برگ شد. میزان رنگیزه­های فتوسنتزی، سطح برگ و نیز قطر ساقه صفاتی بودند که در اثر بنزیل آدنین در مقایسه با کاربرد کندکننده­های رشد افزایش نشان دادند در حالی‌که سایر صفات تحت تأثیر تیمار بنزیل آدنین قرار نگرفتند. به‌طور کلی، تیمار 50 میلی­گرم در لیتر پاکلوبوترازول و بدون نیاز به بنزیل آدنین باعث بهبود شاخص­های تولید گیاه شمعدانی شد.

بنزیل آدنین, تنظیم کننده رشد, سایکوسل, پاکلوبوترازول, گیاهان زینتی, گیاهان گلدانی, گلکاری