حمیدرضا ربیعی فر - استادیار، گروه تحصیلات تکمیلی، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد جنوب تهران، ایران
فریبا شکوهی - دانشجویان کارشناسی ارشد مهندسی عمران- مدیریت و مهندسی ساخت، دانشگاه آزاد اسلامی واحد جنوب تهران، ایران
زهرا آشتیانی عراقی - دانشجویان کارشناسی ارشد مهندسی عمران- مدیریت و مهندسی ساخت، دانشگاه آزاد اسلامی واحد جنوب تهران، ایران

در این تحقیق روش های خود ترمیمی بتن، بویژه روش استفاده از پایه های زیستی (باکتری ها) در خود ترمیم بتن مورد بررسی مروری قرار گرفت. همچنینتاثیر افزودن باکتری ها بر خصوصیات بتن مطالعه شد. بروز ترک ها در بتن به دلایل مختلف، امری اجتناب ناپذیر است و کاهش مقاومت و آسیب دیدن بتن درشرایط محیطی که موجب تخریب های سطحی و خوردگی آرماتورهای تقویت کننده می شود، بتن را نیازمند ترمیم و بازسازی های مداوم و تکرار شونده می کند. به همین جهت این موضوع چالش مهمی در صنعت ساختمان ایجاد کرده است، در دهه گذشته تکنولوژی خود ترمیمی بسیار مورد توجه محققان واقع شد و مواد و ترکیبات معدنی یا پلیمری و اخیرا ترکیبات آلی و فناوری های زیستی متنوعی مورد آزمون و استفاده قرارگرفت. هدف این تحقیق بررسی ترمیم های مبتنی بر استفاده از باکتری های تولید کنندۀ ترکیبات کلسیم و نیترات های پرکننده ترک های ریز بتن در معرض رطوبت و هوا است. تحقیقات گذشته از سال 2017 تا 2020 میلادی، مبتنی بر این تکنیک چه به صورت مروری و چه پژوهشی، مورد بررسی قرارگرفت و نشان داد که تکنیک های معدنی سازی زیستی نتایج امید بخشی در آب بندی میکرو ترک های بتن دارند و نتایج تحقیقات بیانگر آن است که روش استفاده از حامل و کپسوله سازی باکتری ها، نسبت به روش کاربرد مستقیم بهبود بیشتری در بتن ایجاد میکند وتقریبا همیشه موجب افزایش مقاومت و دوام بتن می شود؛ اگرچه که شرایط محیطی مانند درجه حرارت، نوع مواد مغذی و درجه pH و متغیرهایی مانند غلظت، نوع باکتری و حامل ها بر میزان ترمیم بتن تاثیر دارد.

باکتری، ترمیم، بتن، خودترمیم، سازه