عوامل مشترک عدم موفقیت میان شتاب دهنده های ایرانی در شتابدهی استارتاپ های شکست خورده

با توجه به سهم گسترده و روز افزون استارتاپ ها در اقتصاد دنیا و کشورها، جایگاه ویژه ی آن ها در به پیش راندن نوآوری و رشد اقتصادی در تاریخ معاصر به شدت مورد توجه قرار گرفته است. این در حالی است که، نرخ شکست بالا و ماهیت پر ریسک و پربازده آن ها باعث بوجود آمدن نسل جدیدی از انکوباتورها یا همان شتاب دهنده های کسب و کار در راستای تلاش برای پایین آوردن نرخ شکست در استارتاپ ها شده است؛ با این حال با اینکه بیش از یک دهه از بوجود آمدن اولین نمونه های شتاب دهنده در دنیا می گذرد، هنوز تحقیقات جامعی جهت برآورد میزان تاثیرگذاری این نهادها انجام نشده است. در ایران نیز از سال 1392 با تاسیس اولین شتاب دهنده کسب و کار و در پی آن سرمایه گذاری های دولتی و خصوصی در این حوزه، هنوز پژوهش هایی جهت ارزیابی عملکرد این مجموعه ها در حد مکفی انجام نشده است. این پژوهش کوشیده است تا جهت بالابردن بازدهی این نهادها، عوامل مشترک عدم موفقیت میان شتاب دهنده های ایرانی در شتاب دهی استارتاپ هایی که با شکست مواجه شده اند را شناسایی کند. این تحقیق با رویکرد تجربی و روش کیفی انجام شده است و داده های آن از طریق مصاحبه نیمه ساختار یافته با سوالات از پیش تعیین شده با 20 نفر از اعضای بنیان گذار این استارتاپ های شتاب دهی شده ی شکست خورده انجام شده است. نتیجتاً داده های جمع آوری شده در این پژوهش از روش کدگذاری تحلیل شده اند و سه مقوله ی اصلی آموزش ناکافی، عدم جذب و نگهداشت کافی نیروی متخصص و کمبود نظارت شتاب دهنده به عنوان عوامل اصلی عدم موفقیت شناسایی شده است.

Keywords:

استارتاپ , شتاب دهنده , شکست استارتاپ