طبق مقررات وضع شده ازسوی سازمان بین المللی دریانوردی، از ابتدای سال ۲۰۲۰ میلادی تمامی ناوگان دریایی جهان موظفند سطح گوگرد سوخت مصرفی خود را از ۵ / ۳ درصد وزنی به ۵ / ۰ واحد درصد وزنی کاهش دهند. با توجه به گستردگی دامنه شمول، عدم آمادگی تعداد معتنابهی از کشورها برای اجرای این استاندارد جدید و پیامدهای مختلف ناشی از آن بر بازارهای جهانی نفت خام و فراورده های نفتی، صنعت پالایش و بانکرینگ و...، صاحبنظران آن را بزرگترین چالشی که صنایع پالایشی و کشتیرانی از ابتدای قرن بیستم تاکنون با آن مواجه شده است، عنوان می کنند. از مهمترین آثار اجرای این مقررات جدید میتوان به کاهش جهانی مصرف نفت کوره با گوگرد بالا، رشد مصرف گازوئیل و LNG در بخش حملونقل دریایی و نصب اسکرابر بر روی ناوگان دریایی جهان اشاره کرد. همچنین این مقررات تاثیر قابل اعتنایی بر بازار نفت کوره (کم گوگرد و پرگوگرد) و گازوئیل و حاشیه سود پالایشگاه ها و الگوی پالایش نفت خام در جهان خواهد داشت. پیامدهای این مقررات بر بخش پالایشگاه، کشتیرانی و بانکرینگ کشورهایی نظیر ایران که با محدودیت در زیرساخت ها و سرمایه گذاری در کوتاه مدت برای یافتن راهکارهای جایگزین برخوردارند، هزینه ها و مشکلات اقتصادی متعددی را وارد خواهد ساخت. در این پژوهش سعی شده است وضعیت کنونی سوخت های مصرفی ناوگان کشتیرانی جهان و ایران و چشم انداز آن مورد بررسی قرار گیرد. همچنین تاثیر مقررات وضع شده جدید بر بازارهای جهانی نفت خام و فراورده های نفتی (از حیث عرضه، تقاضا و قیمت)، حاشیه سود عملیات پالایش و صنعت پالایش ایران و جهان ارزیابی شده و ضمن تشریح راهکارهای مطرح شده برای کاهش گوگرد موجود در سوخت کشتی ها در سطح بین المللی، سیاست های پیشنهادی برای مواجهه با این مقررات و کاهش پیامدهای منفی آن بر صنعت پالایش نفت و صادرات و بانکرینگ نفت کوره کشور ارائه گردد.