کامران نوری - استادیار-دانشگاه پیام نور-مرکز کرمانشاه
میلاد نوروزی - کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری-دانشگاه آزاد-واحد کرمانشاه

توسعه و رشد شهرنشینی در طی سال‌های اخیر از عوامل تغییرات کاربری‌های اراضی بوده است. در این تحقیق به پایش تغییرات کاربری اراضی محدوده شهری اسلام آباد غرب و روند توسعه کاربری سکونتگاهی به سمت مناطق مخاطره‌آفرین پرداخته شده است. در این تحقیق از تصاویر ماهواره‌ای (لندست 4، 7 و 8) سال‌های 1990، 2000، 2010 و 2018 استفاده شده است که پس از تهیه نقشه کاربری اراضی در نرم افزار ENVI، با استفاده از نرم‌افزار IDRISI تغییرات صورت گرفته آنالیز شده است و همچنین با استفاده از مدل LCM روند توسعه نواحی سکونتگاهی برای سال‌های 2035 و 2050 پیش بینی شده است و در نهایت روند توسعه نواحی سکونتگاهی در مناطق مخاطره‌آفرین مورد ارزیابی قرار گرفته شده است. نتایج تحقیق بیانگر این است که در طی دوره زمانی 28 ساله (از سال 1990 تا 2018)، کاربری سکونتگاهی از 7/7 کیلومترمربع در سال 1990 به 8/13 کیلومترمربع در سال 2018 افزایش یافته است و همچنین نتیجه پیش‌بینی روند تغییرات نواحی سکونتگاهی بیانگر این است که این نواحی تا سال 2035 و 2050 به ترتیب به 5/16 و 7/18 کیلومترمربع افزایش خواهند یافت. به علاوه، نتایج ارزیابی روند توسعه نواحی سکونتگاهی به سمت مناطق مخاطره‌آفرین بیانگر این است که از مجموع وسعت کل نواحی سکونتگاهی در سال 1990 حدود 9/. کیلومترمربع در محدوده مناطق مخاطره‌آفرین بوده است که این میزان برای سال‌های 2000، 2010 و 2018 به ترتیب به 5/1، 9/1 و 6/2 کیلومترمربع افزایش یافته است که بیش‌ترین مقدار آن مربوط به نواحی شمالی محدوده شهری اسلام آباد بوده است.

اسلام آباد, کاربری اراضی, LCM