سارا رویتوند - دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی
امیر کولیوند - دانشگاه تهران دانشکده شیمی گروه نانوشیمی

این روزها بیشتر مواد استفاده برای صنعت بسته بندی غیرقابل تجزیه هستند و مشکلات محیطی زیادی تولید کرده اند و برای رفع این مشکل مواد با پایه زیستی تولید شدند که طول عمر و کیفیت مواد غذایی را افزایش داده و توسط طبیعت هم قابل تجزیه هستند اما استفاده از آنها بهدلیل تردی، نفوذ گاز و رطوبت و استحکام پایین محدود شده است کاربرد نانوفناوری به همراه پلیمرهای قابل تجزیه می تواند زمینه جدیدی برای بهبود خواص موادبسته بندی و همچنین کاهش قیمت انها داشته باشد استفاده ازنانوکامپوزیت های پلیمری با بکارگیری نانوذرات رس، نانولوله های کربنی و نانوذرات سیلیکا کاربردهای مهمی در محافظت و افزایش طول عمر مواد غذایی ایجاد کردها ند خواص ضدباکتریایی با به کارگیری پلیمرهای بسته بندی برپایه نانوذرات نقره بطور قابل توجهی بهبود می یابد حسگرهای برپایه نانوذرات TiO2 می تواند در بسته بندی مواد غذایی به عنوان حسگر اکسیژن بکار رود و فساد مواد غذایی را تعیین کند.

بسته بندی مواد غذایی، نانوفناوری، نانوکامپوزیت، پلیمرهای زیست تخریب پذیر