حمیده قاسمی زاده - عضو هیئت علمی گروه مهندسی معماری موسسه آموزش عالی جهاد دانشگاهی خوزستان، اهواز، ایران
حسین شموسی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری موسسه آموزش عالی جهاد دانشگاهی خوزستان، اهواز، ایران
مهدی رحمانی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری موسسه آموزش عالی جهاد دانشگاهی خوزستان، اهواز، ایران
سوشیانت نصیری کیا - نشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری موسسه آموزش عالی جهاد دانشگاهی خوزستان، اهواز، ایران

معماری ایرانی را می توان با شاخصه های موثری که در عناصر تشکیل دهنده آن دارا ی باشند، ارزشیابی نمود. عناصری که توأم در یافتن راهکارهایی مناسب و کاربردی جهت تأمین آسایش مطلوب برای کاربر نقش بسزایی داشته، و دارند. بادگیر، یکی از شاخص ترین و پربازده ترین عناصر معماری ایرانی در بنادر و شهرهای جنوب کشور به شمار می رود. عملکرد این عنصر در ساختمان به قدری نامحسوس بنظر می رسد، که گویی ساختمان (خانه) بطور طبیعی باد مطلوب و ملایم را دریافت می کند. در معماری پایدار یکی از اساسی ترین نکات، عدم اتلاف انرژی و همچنین تولید انرژی بدون نیاز به تأثیر در اکولوژی طبیعت، می باشند. معماری دوران قدیم با توجه به پیشرفت علمی که در معماری امروزی شاهد آن هستیم، همواره سعی در بهره وری از الگوهای طبیعی در کنار مصالح بوم آورد را داشته که خود بیان گر نقاط مشترک این شیوه از معماری با شیوه های امروزی در جهت حفظ منابع انرژی و محیط زیست می باشد. در این نوشتار سعی شده تا با تحلیل عملکرد بادگیر در تهویه ی ساختمان، نقش آن در برآورد سازی روشی پایدار در تأمین انرژی مورد نیاز بدون اتلاف، را بررسی نماییم. در این مقاله از شیوه ی تحقیقی توصیفی تحلیلی بهره گرفته شده که با استفاده از منابع کتابخانه ای موسسه آموزش عالی جهاد دانشگاهی اهواز، کتابخانه مرکزی دانشگاه شهید چمران اهواز، کتابخانه مرکزی استان خوزستان، کتابخانه معاونت فرهنگی شهرداری اهواز و سایت های اینترنتی جهاد دانشگاهی، سیویلیکا و نشریه های مرتبط با موضوع انجام شده است.

بادگیر، معماری پایدار، اقلیم، محیط زیست، معماری بومی