ارزیابی کالبدی بندر کنگ در استان هرمزگان

ایران دارای تمدنی ریشه دار است که از قرون پیش از تاریخ تا کنون برجای مانده است. معماری بومی ایران سابقه ای کهن دارد و در هر گوشه از آن بناهایی با معماری های متفاوت به چشم می خورد. شرایط اقلیمی مختلف ایران باعث شده تا در هر منطقه، معماری متناسب با آن اقلیم را داشته باشیم و معماری که در مناطق سردسیری انجام می شود با معماری اقلیم گرمسیری تفاوت داشته باشد و بتواند خود را سازگار با محیط خویش کند و در این میان روستاها که جلوی بارزی از حیات اقتصادی و اجتماعی محسوب می شوند توانسته اند با فاکتورهای اقلیمی از جمله تابش آفتاب، باد، پوشش گیاهی و مصالح بوم آورد به بهترین نوع خود را با محیط خود سازگار کنند. معماری روستایی ایران دارای ویژگی های منحصر بفردی است که با توجه به مسائل زیبا شناختی پاسخگوی نیازهای اقلیمی هر منطقه است که پیروی از این اصول باعث صرفه جویی در انرژی ، حفاظت از محیط زیست و همچنین حفظ منابع فسیلی شده است ولی متاسفانه امروزه با پیشرفت تکنولوژی و ورود مصالح جدید به روستاها و نبود مهارت کافی معماران محلی در استفاده از این مصالح ، هویت روستاها از بین رفته و دیگر آن سادگی، زیبایی، بی پیرایگی و انطباق با محیط طبیعی در میان نیست و رفته رفته روستاها در حال از بین رفتن هستند.

Keywords:

توسعه پایدار , معماری بومی , معماری ایرانی , معماری روستایی