تحلیل اثر زیرساخت های سبز شهری بر ارتقا مولفه های پایداری محیطی

زیرساخت سبز شهری با سلامت انسان و تنوع زیستی در مناطق شهری مستقیما در ارتباط است و نقش مهمی را در اکولوژی شهری ایفا میکند. اخیرا، تحقیق در مورد چگونگی مدیریت شهرها و سیستم های اجتماعی فرهنگی، اقتصادی و زیست محیطی افزایش یافته تا بتواند در جهت ارتقا مدیریت پایدار شهرها قدم بردارد. زیر ساخت های سبز شهری علاوه بر حفظ و گسترش طبیعت و ایجاد یک اکوسیستم فعال شهری میتوانند مزایای اقتصادی و اجتماعی نیز برای شهر به همراه داشته باشند و می توانند در مقیاس های مختلف ، از سطح خانه یا ساختمان ، تا سطح چشم انداز وسیع تر مورد استفاده قرار گیرند. عدالت در تقسیم فضای سبز شهری، ارتقا سطح بهداشت و سلامت، آموزش عمومی و شهروندی ، بهبود کیفیت محیطی شهرها، توسعه حمل و نقل پاک، تنوع محیطی، زیبایی بصری را میتوان به عنوان دیگر مزایای فضاهای سبز شهری نام برد. مقاله حاضر به بررسی میزان تاثیرگذاری گونه بندی مختلف زیرساخت های سبز در جهت ارتقا عوامل تاثیر گذار زیرساختی، خدماتی و محیطی در زندگی شهری میپردازد. بررسی ارتباط میان عملکرد های منظر، فاصله منظر از محیط های مسکونی و عناصر تشکیل دهنده منظر بر عوامل زیرساختی و محیطی و خدماتی رهیافتی برای ارتقا شاخص های پایداری شهری و افزایش شاخص های زیست پذیری برای شهروندان است. شناخت عوامل مورد مطالعه در زمینه خدماتی و زیرساختی و محیطی در شهرها یکی از مهمترین مولفه‌ها در این خصوص می‌باشد که از بررسی پژوهش های پیشین استخراج شده است. روش تحقیق، توصیفی- تحلیلی و پیمایشی می باشد. روش گردآوری داده ها از طریق پرسشنامه و تکنیک تحلیل، تحلیل های اماری توصیفی و استنباطی است و جامعه آماری مهندسین و متخصصین مربوط به کیفیت فضا و کیفیت زندگی و تعداد نمونه ها٨٠ نفر می باشد. آنالیز داده ها از طریق نرم افزار Spss صورت پذیرفته است. نتایج نشان می دهد که نوع ساختار فضای سبز، عملکرد موضوعی فضای سبز و فاصله از فضاهای سبز تاثیر مستقیمی در تغییر شاخص های پایداری محیطی شهری دارد.

Keywords:

معماری منظر , زیرساخت سبز , شبکه سبز , پایداری محیطی , عوامل زیرساختی و خدماتی