آشفتگی توسعه شهرها و عدم موفقیت دولت ها در زمینه سیاست ها و برنامه های تدوین شده در رابطه با زمین شهری در ایران، مبین این موضوع می باشد که اغلب غریب به اتفاق این سیاست ها به صورت آزمون و خطا تدوین شده اند و تنها بعد از ظهور نتایج غیرقابل جبران و بحرانی نسبت به تغییر سیاست های قدیمی اقدام شده است. رفع تعارضات مالکیت زمین به عنوان موثرترین ابزار برنامه ریزی شهری، مورد توجه برنامه ریزان شهری می باشد. در همین راستا، پارادایم بازآفرینی شهری به بهبود وضعیت اقتصادی، اجتماعی و محیطی شهر توجه دارد و طیف وسیعی از فعالیت ها را بیان می دارد. این رویکرد تنها به دنبال باز زنده سازی مناطق متروکه نیست، بلکه با مباحث گسترده تری همچون اقتصاد رقابتی و کیفیت زندگی به خصوص برای کسانی که در محلات فقیرنشین زندگی می کنند، سروکار دارد. این پژوهش از لحاظ روش تحقیق توصیفی -تحلیلی و ماهیت آن کاربردی می باشد. در تجزیه وتحلیل آن از تصمیم گیری های چنده معیاره (ویکور) استفاده شده است. نتایج حاصل از مدل ویکور نشان می دهد که در بین مولفه های کالبدی، اقتصادی، اجتماعی، جمعیتی، زیرساختی، اداری- سازمانی و زیست محیطی به ترتیب شاخص های الگوی نامناسب بافت محدوده؛ ساختار اقتصادی محله؛ میزان مشارکت مردم؛ تراکم خانوار در واحد مسکونی؛ میزان دسترسی به آب سالم؛ قوانین و مقررات مالکیت اراضی و کاهش کیفیت محیط زیست زندگی شهری در جایگاه های اول قرار دارند و بیشترین نقش در جهت رفع تعارضات مالکیت زمین از منظر بازآفرینی شهری را دارند. همچنین در بین ابعاد، مولفه اقتصادی، کالبدی، زیست محیطی مهم ترین نقش را در جهت تعارضات مالکیت زمین با رویکرد بازآفرینی شهری دارند.