زهره یوسف زاده - گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی تهران ایران
علی نوری کرمانی - گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
حسین حاتمی نژاد - گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تهران، تهران، ایران
محمد مهدی حسین زاده - گروه جغرافیای طبیعی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران

یکی از پرچالش‏ترین مباحث مطرح در چند دهه اخیر، موضوع بازآفرینی شهری و حل چالش بافت‏های نابسامان و نیز ارتقاء کیفیت زندگی شهروندان این مناطق است. مفهوم کیفیت زندگی شهری در فرایند توسعه شهرها حلقه‏ای مفقوده در همه وجوه زندگی شهری است. هر چند که ارتقاء کیفیت زندگی در مقیاس‌های فردی و اجتماعی در سکونتگاه‌های شهری از دیرباز مورد توجه برنامه ریزان قرار داشته است، اما در دهه‌های اخیر و با اولویت یافتن اهداف اجتماعی توسعه و تدوین آن‌ها در قالب برنامه‌های توسعه به ‌تدریج نگرش انسانی و جامعه ‌شناختی پیرامون کیفیت زندگی در ادبیات توسعه و هم چنین برنامه‌ریزی‌ها و سیاست‌گذاری‌های کلان کشور راه یافته است. هدف این مقاله سنجش ارتباط و تأثیرات ابعاد بازآفرینی پایدار بر ارتقاء کیفیت زندگی شهروندان در منطقه 15 شهر تهران است. به این منظور از روش آزمون همبستگی پیرسون، رگرسیون خطی، آزمون تی تک نمونه‌ای، جهت بررسی این ارتباط استفاده گردیده است. نتایج حاصل از مقاله نشان می‌دهد از میان متغیرهای مستقل پژوهش‌(ابعاد بازآفرینی پایدار)، بیشترین تأثیر بر کیفیت زندگی شهری را بعد بازآفرینی اقتصادی مؤلفه‌ی کار‌آفرینی و نیز هم چنین از میان مؤلفه‌های بازآفرینی فرهنگی مؤلفه دسترسی به کتابخانه کمترین اثر کلی را بر کیفیت زندگی شهری داشته است.

بازآفرینی پایدار, کیفیت زندگی شهری, سکونتگاههای شهری, منطقه 15 تهران