نقش whey پروتئین به عنوان مکمل غنی از عناصر کمیاب ضروری بر بهبود عملکرد ورزشکاران

Publish Year: 1398
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 442

نسخه کامل این Paper ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

ICTE06_047

تاریخ نمایه سازی: 19 اسفند 1399

Abstract:

مواد معدنی و عناصر کمیاب، ریزمغذیهایی هستند که در فرآیندهای بیولوژیکی نقش دارند. با توجه به اینکه در طی یک دهه گذشته، Whey پروتئین به عنوان یکی از شناخته شده ترین مکملهای ورزشی حاوی عناصر کمیاب (ضروری و غیرضروری) شناسایی شده است، به عنوان غنی ترین مکمل حاوی کلسیم، منیزیم، سدیم، پتاسیم، فسفر، روی، آهن، مس و منیزیم در رژیم غذایی ورزشکاران میتواند منجر به بهبود عملکرد ورزشی شود. این عناصر در تنظیم فرآیندهای ایمنی بدن نقش داشته و به دلیل توانایی مقابله با استرس عضلانی و سیستمیک موردتوجه قرارگرفته است. هدف از این مطالعه بررسی نقش عناصر کمیاب موجود در wheyپروتئین بر عملکرد ورزشی میباشد. پژوهش حاضر، یک مطالعه مروری بوده و روش تحقیق آن از نوع کتابخانه ای میباشد که از طریق بررسی مطالعات انجام شده بر روی نقش مؤثر مکمل پروتئینی غنی از عناصر کمیاب در ورزشکاران انجام گردید. نتایج حاصل از بررسی های انجام گرفته بر تأثیر مصرف مکمل پروتئینی wheyدر ورزشکاران، نشان داد که کاهش قابل ملاحظه ی غلظت ریزمغذی ها پس از قطع تمرین بر تغییرات متابولیسمی مؤثر است. بنابراین سهم ریزمغذی ها برای حمایت از پاسخ های سازگار ناشی از ورزش حائز اهمیت میباشند به گونه ای که عناصر کمیاب ضروری موجود در این مکمل مانند آهن، روی و منیزیم با فعال کردن مسیرهای متابولیسمی مانند بازسازی عضلات اسکلتی، تعدیل فرآیندهای التهابی و عملکردهای ایمنی، با پیامدهای کمبود این عناصر بر کاهش رشد ماهیچه ها و عملکرد عضلات اسکلتی ورزشکاران مقابله می نماید. امروزه با توجه به جایگاه عناصر کمیاب در فعالیتهای آنزیمی متالوآنزیمها و متابولیسم های وابسته به آنها و همچنین اهمیت عملکرد سیستم اسکلتی عضلانی، سیستم ایمنی و تنظیم هیدراتاسیون بدنی در فرآیندهای ورزشی، ورزشکاران به استراتژیهای غذایی خاصی نیاز دارند که whey پروتئین بهعنوان غنی ترین مکمل ورزشی میتواند گزینه مناسبی جهت تأمین نیازهای تغذیه ای آنها باشد.

Authors

عالیه عبدالرضایی

گروه بیوشیمی، واحد فلاورجان، دانشگاه آزاد اسلامی، اصفهان، ایران.

هاشم نیری

گروه بیوشیمی، واحد فلاورجان، دانشگاه آزاد اسلامی، اصفهان، ایران.

علی محمد احدی

گروه ژنتیک، دانشکده علوم، دانشگاه شهرکرد، شهرکرد، ایران.