اولویت بندی فضاهای سکونتگاهی جهت بازآفرینی پایدار شهری (مطالعه موردی: نواحی پنج گانه منطقه چهار شهر تبریز)

بازآفرینی شهری بعنوان یک واژه عام در ادبیات شهرسازی مفاهیم بهسازی، نوسازی، بازسازی، توانمندسازی، روانبخشی و نوزایی شهری را دربر میگیرد و به عنوان اصلی ترین رویکرد حفاظت شهری براساس تحلیل دقیق وضع یک منطقه، تطابق هم زمان بافت کالبدی، ساختارهای اجتماعی، بنیان اقتصادی و وضع محیط زیست یک منطقه را دنبال می کند. کلانشهر تبریز یکی از پنج مادرشهر کشور می باشد که هر روز بر جمعیت آن افزوده می شود. همچنین این شهر از لحاظ بلایای طبیعی از جمله خطر زلزله در موقعی قرار دارد که در تقسیم بندی پهنه های خطر زلزله، جزء مناطق با خطر زلزله بالا قرار دارد. لذا ورود مسئولان و متولایان شهر جهت استحکام ابنیه امر ضروری است. هدف این پژوهش اولویت بندی نواحی جهت مداخله بازآفرینی شهری با توجه به سند بازآفرینی بافت های شهری ایران است. پژوهش حاضر از نوع پژوهشی کاربردی و رویکرد حاکم بر آن توصیفی تحلیلی می باشد. اطلاعات مورد نیاز پژوهش از طریق کتابخانه ای و به روش اسنادی گردآوری شده است. همچنین مشاهدات میدانی نگارنده و بازدیدهای ایشان از محل صورت گرفته است. برای به دست آمدن نتایج از تکنیک های تصمیم گیری چندمعیاره واسپاز استفاده گردیده است؛ نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد با توجه به نتایج به دست آمده از تکنیک واسپاز از لحاظ اولویت بندی جهت مداخله در بافت های مورد نظر جهت باز آفرینی شهری و شکوفایی شهر با توجه به رویکرد توسعه پایدار شهری نتایج به شرح است، ناحیه 5 با امتیاز 564 / 0 در بالاترین شرایط می باشد و در اولویت آخر جهت مداخله قرار می گیرد؛ سپس ناحیه یک با امتیاز 511 / 0؛ ناحیه چهار با امتیاز 421 / ناحیه دو با امتیاز 402 / 0 و در خاتمه ناحیه سه با امتیاز 248 / 0 قرار گرفته است.

Keywords:

کلانشهرتبریز , باز آفرینی شهری , توسعه پایدار شهری , فضاهای سکونتی , نواحی منطقه چهار