اثر بخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر نشانگان بالینی و تکانشگری مادران دارای کودکان مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله‌ای

مقدمه: مطالعه حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) بر نشانگان بالینی و تکانشگری مادران دارای کودکان مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله‌ای انجام شد. روش کار: این پژوهش از نوع پژوهش­‌های نیمه­آزمایشی (طرح پیش­آزمون- پس­آزمون با گروه کنترل نابرابر) بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی مادران دارای کودکان 6 تا 12 ساله مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله‌ای در شهر مشهد در سال 1395 بود که تعداد 24 نفر از این مادران به روش نمونه­گیری دردسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. در این پژوهش جهت اندازه­گیری میزان نشانگان بالینی از پرسشنامه DASS-21 و برای اندازه­گیری میزان تکانشگری از پرسشنامه تکانشگری وایت­ساید و لینام استفاده گردید. مداخله درمانی طی 8 جلسه 90 دقیقه­ای بر روی گروه آزمایش اجرا گردید. پس از پایان دوره گروه درمانی، از هر دو گروه پس­آزمون گرفته شد و برای تحلیل داده­ها از روش تحلیل کواریانس تک متغیره استفاده شد. نتایج: نتایج نشان داد که درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد به طور معناداری باعث کاهش نشانگان بالینی (افسردگی، اضطراب و استرس) و تکانشگری کودکان مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله‌ای شده است (0.05 >­P). نتیجه گیری: نتایج پژوهش بیانگر است که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر نشانگان بالینی و تکانشگری مادران دارای کودکان مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله­ای موثر است.

Keywords:

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد , افسردگی , اضطراب , استرس , تکانشگری , اختلال نافرمانی مقابله‌ای