غلام رضا رحیمیان - دانش آموخته کارشناسی ارشد تاریخ ایران بعد از اسلام، دانشگاه پیام نور اصفهان
اسماعیل سپهوند - دانشجوی دکتری تاریخ ایران بعد از اسلام، دانشگاه لرستان

حاکمیت در اسلام بر مبنای تعامل حاکم و بالادست با مردم از یک طرف و روابط حاکم با امیران زیردست خود یعنی سردمداران جامعه از طرف دیگر همیشه مورد توجه سیاستمداران و نویسندگان چیره دست بوده است. امام علی (ع) که میتوان او را بدون تردید یکی از زیرک ترین حکام در طول تاریخ به ویژه تاریخ اسلام دانست در نهج البلاغه که بیان کننده آن است به خوبی بر این امر آگاه ومطلع بوده و در توصیه نامه ای که برای امیران خود نگاشته است به خوبی به تعامل حاکم با زیردستان اشاره فرموده است. امام علی (ع) سپس به روابط حاکم با امیران خود می پردازد و به زیبایی و رسایی، حق و حقوق متقابل حاکم و امیران را بیان می فرماید. در این توصیه نامه حکومت کردن به عنوان یک نعمت الهی خطاب شده است که باید به درستی از آن استفاده شود و هر امیری که رعایت اینامر را ننماید از طرف حاکم باید مجازات شود

نهج البلاغه، امام علی (ع)، توصیه نامه، امیران و مرزداران.