غلامرضا میری
سیما فیروزی راد

ارتباط میان انسان و طبیعت امری انکارناپذیر است که از ابتدا تا به امروز وجود داشته است که امروزه با رشد و توسعه سریع شهرنشینی و افزایش نیاز به زمین و مسکن میزان توجه به فضای سبز شهری بخصوص پارک های شهری کاهش یافته است. همین مساله موجب افت کیفیت و کمیت این کاربری در سطح شهر گردیده است. فضای سبز شهری نقش مهمی در دستیابی به پایداری دارد که نبود آن می تواند پیامدهای زیادی را به همراه داشته باشد.هدف اساسی این پژوهش ارزیابی و تحلیل کیفیت فضای سبز شهری با تاکید بر شاخص های توسعه پایدار شهری در شهر چابهار می باشد که به روش اسنادی کتابخانه ای و مطالعات میدانی با ایزار پرسشنامه به تعداد 400 نمونه به جمع آوری اطلاعات پرداخته است و از این نظر در زمره پژوهش های توصیفی تحلیلی و کاربردی قرار می گیرد. این پژوهش تلاش دارد تا ابتدا و با استفاده ازاطلاعات وضع موجود شهر به بررسی کمیت فضای سبز شهری و نحوه پراکنش آن بپردازد. در ادامه و جهت سنجش کیفیت فضای سبز شهری با استفاده از ابزار پرسشنامه بررسی شاخص های کیفی فضای سبز از دیدگاه ساکنین و با استفاده از روش تحلیل TOPPSIS پرداخته است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که به لحاظ کمی وضعیت فضای سبز و سرانه آن در شهر چابهارمناسب و در حد استاندارد نمی باشد. بعلاوه نتایج تحلیل تاپسیس نیز نشان میدهد که فضای سبز این شهر به لحاظ کیفی از وضعیت مناسبی برخوردار نیست همین مساله موجب نارضایتی ساکنین گردیده است به نحوی که رضایتمندی شهروندان حدود 40 درصد برآورد گردیده است.

فضای شهری، فضای سبز شهری، پارک های شهری، پایداری، کمیت و کیفیت، شهر چابهار