بررسی مقامات و احوال عرفانی در عبهرالعاشقین روزبهان بَقلی شیرازی و فتوت نامه سلطانی اثر واعظ كاشفی

عرفان، یک تکانه روحی، جریان فکري و فرهنگی است که در ایران باستان میان توده ي مردم در جریان بوده و در بستر تکامل تاریخی خود در دوره اسلامی، از برخی زمینه ها با احکام متعالی اسلام، سازگار گردید و در مقاطعی از زمان موجب شکوفایی طریقت و تصوّف شد. این پژوهش به روش تحلیل محتوایی و با مراجعه به منابع و اسناد معتبر کتابخانه اي مقامات و احوال عرفانی را در کتاب عبهرالعاشقین اثر گراسنگ روزبهان و فتوت نامه سلطانی اثر ارجمند واعظ کاشفی را مورد نقد و بررسی قرار داده که به این نتایج دست یافته است. برخی تفاوت هاي جزیی در مقامات و تعداد احوال، وجود دارد که چون شیخ شطاح روزبهان، اهل تسامح و تساهل بوده احتمالا به منظور تشویق جوانان به زهد و عرفان و جذب بیشتر افراد به حلقه ي یاران خویش برخی آموزه ها را که بازدارنده میدانسته، کم اهمیت جلوه داده است و از بیان آنها خودداري نموده است زیرا عرفان روزبهان بر مبناي جاذبه هاي عشقی و با رویکرد طریقت بوده در حالی که عرفان واعظ کاشفی بیشتر بر پایه شریعت استوار بوده است.

Keywords:

روزبهان بقلی , واعظ کاشفی , فتوت نامه سلطانی , عرفان , مقامات و احوال , عشق