میترا قاطع - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه محقق اردبیلی

اطناب در ادب فارسی به ویژه در نثر روایی قرن هفتم به بعد از جایگاه بارزی برخوردار است؛ به گونه ای که برجسته ترین ویژگی نثر فنی و مصنوع اسهاب و اطناب بیان شده است. نفثه المصدور زیدری نسوی از جمله آثار قرن هفتم است که در باب حمله مغول در قرن هفتم به نگارش در آمده است که این نوع نثر از نمونه های اعلای نثر قرن هفتم است. سیر تحول اطناب و اسهاب چنان در رگ نثر فارسی جریان داشته است که در قرن دوازدهم هجری محمد مهدی استرآبادی در اثر نفیس خود به نام درّه نادره که مرتبط است با تاریخ عصر نادرشاه افشار، در آن نیز به اطنابگویی پرداخته است. هدف ما در این مقاله بررسی اطناب نویسی در نثر روایی دو اثر نفیس با فاصله زمانی مختلف و سبک یکسان است تا میزان موفقیت نویسنده از رهگذر اطناب و اسهاب را مورد نقد قرار دهیم. این پژوهش با روش تحقیق تحلیلی- توصیفی و کتابخانه ای انجام شده است.

اطناب، نفثه المصدور، درّه نادره، نثر فنی و مصنوع.