نگار صادقی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری و انرژی، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه بین المللی امام خمینی(ره)، قزوین، ایران.
یوسف گرجی مهلبانی - استاد دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه بین المللی امام خمینی(ره)، قزوین، ایران
حمیدرضا نظیف - استادیار دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه بین المللی امام خمینی(ره)، قزوین، ایران

در معماری مدرن علاوه بر نیازهای اولیه و در نظر گرفتن زیبایی فضا و نمای ساختمان، توجّه به طرح‌هایی برای جلوگیری از اتلاف انرژی عاملی مهم و تعیین‌کننده به شمار می‌رود. یکی از روش‌های جامع جهت پوشش تمامی فاکتورهای مذکور، تهویه‌‌ی طبیعی است که یکی از مؤثرترین عوامل در ایجاد آسایش حرارتی شناخته شده است. این عامل بالاخص در اقلیم گرم و خشک همواره مورد توجّه بوده است و معماران راه‌‌حل‌‌های متفاوتی را بسته به شرایط اقلیمی منطقه برای آن یافته‌‌اند. در این مطالعه به بررسی نمونه‌هایی عناصر تهویه‌ی طبیعی معماری سنتی، از جمله حیاط مرکزی و بادگیر، در اقلیم گرم و خشک پرداخته می‌‌شود. از این‌رو هدف اصلی این پژوهش، بررسی و مطالعه‌‌ی ایده‌‌ها و دیدگاه‌‌های معماری سنتی در حوزه‌‌ی تهویه‌‌ی طبیعی و تأثیر عناصر به کار رفته در ابنیه‌ی سنتی جهت آسایش حرارتی و متعادل سازی دمای محیط از این طریق، در اقلیم گرم و خشک بوده تا بتوان با الگوگیری از این عناصر در طراحی ساختمان‌‌های مدرن، آسایش حرارتی را در یک بنای معاصر بهبود بخشیم. به این منظور با بهره‌گیری از علم دینامیک سیالات و بر پایه‌ی شبیه‌سازی در نرم‌افزار انسیس فلوئنت به تحلیل عددی عملکرد بادگیر پرداخته شده است. نتایج پژوهش نشان می‌دهد بهره‌گیری از بادگیر می‌تواند منجر به کاهش دما تا حدود 9درجه سانتی‌گراد در اقلیم گرم و خشک شود. همچنین وجود حیاط مرکزی می-تواند شرایط آسایش حرارتی را در فضای باز ساختمان تا حد مطلوبی مهیا سازد.

تهویه‌‌ی طبیعی, انتقال حرارت, معماری سنتی, بادگیر, حیاط مرکزی