تحلیل و ارزیابی تحقق معماری در بستر اکوتوریسم و تاثیرآن بر پایداری توسعه

اکوتوریسم یک راهبرد در راستای نیل به اهداف توسعه پایدار جهانی است. اکوتوریسم وسیله ای برای تحقق اهداف پایداری توسعه و باشد. زیرا راهکارهای مشابهی را برای رفع مشکلات فعلی ارایه می دهد. ایران یکی از پرجاذبه ترین کشورهای جهان است که از لحاظ تنوع اقلیمی و آثار باستانی و تمدنی در رده کشورهای برتر جهان است. اما متاسفاه از لحاظ جذب اکوتوریم و درآمد حاصل از آن دارای جایگاه شایسته ای نیست. ورود گردشگران به هر منطقه علاوه بر درآمدهای قابل توجه و اشتغال زایی در سطح کلان شده منجر و زمینه را برای توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی مهیا می نماید. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر عوامل طبیعی و فرهنگی بر توسعه معماری پایدار شهر است. روش مطالعه در این مقاله توصیفی تحلیلی می باشد. گردآوری اطلاعات به صورت مطالعات کتابخانه ای بررسی کتب و مجلات تخصصی، می باشد. نتایج نشان می دهد که در صورت تحقق اکوتوریسم در بستر معماری و شهرسازی، سرمایه اجتماعی و در نتیجه توسعه پایداری اجتماعی حاصل می گردد. گردشگری خودبه عنوان صنعتی نوپا می باشد که در جهت پر کردن اوقات فراغت مردم گام بر می دارد و دارای اهداف فراوانی می باشد و نیز می تواند در راستای ارضا و تحقق بسیاری از نیازهای توسعه پایدار حرکت نماید. بطور کلی معناداری پایدار را می توان معماری ای دانست که نسبت به ویژگی ها و شرایط محیطی مکانی پاسخگو است و از قابلیت های بستر خود در راستای ایجاد شرایط محیطی مطلوب استفاده بهینه می نماید، یعنی کمترین صدمات را به محیط زیست وارد می کند.

Keywords:

اکوتوریسم , معماری پایدار , توسعه پایدار , مشارکت