وحید سرقینی زاده - گروه مهندسی نفت و شیمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد الکترونیکی، دانشگاه آزاد اسلامی تهران ایران

در آذربایجان فعالیت آتشفشانی دوران سنوزوئیک به قدری توسعه داشته که ساختارهای قبل از کرتاسه را پوشانیده است. فعالیت های اذرین از پالئوسن شروع شده و در ائوسن ـ الیگوسن به اوج خود رسیده است. منطقه مورد مطالعه در جنوب شرق اردبیل، شمال کیوی و شرق روستای النگش واقع است. مجموعه های ولکانیکی منطقه ضخیم ترین واحهای سنگی را تشکیل می دهند. فوران های آتشفشانی عمدتا از طریق شکستگی ها و گسل های اصلی در منطقه صورت گرفته است. با توجه به شواهد چین های سن این مجموعه ها ائوسن می باشد سنگ های پلوتونیکی، سینگ های ولکانیکی منطقه را قطع کرده و آنها را تحت تأثیر قرار داده اند و در نتیجه از نظر سنی مربوط به زمان بعد از ائوسن می باشند. دایک های لامپروفیری منطقه نیز در داخل واحدهای ولکانیکی منطقه مورد مطالعه نفوذ کرده اند. وجود پلاژیوکلازهای نیمه شکل دار تا شکل دار با حواشی جذبی و تحلیل رفته نشان دهنده حل شدن مجدد بلورهای پلاژیوکلازهای نیمه شکل دار تا شکل دار با حواشی ولکانیکی منطقه مورد مطالعه نفوذ کردهاند. وجود پلاژیکولاز در مذاب باقی مانده به دلیل کاهش فشار وارد بر ماگما در طی صعود آن به اعماق کمتر می باشد. وجود بافت گلمر پرفیریک در سنگ های منطقه نشانه شروع تبلور بخشی و جدایش کانی های زودرس می باشد. سری ماگمایی سنگ های منطقه آلکالن می باشد و از نظر ترکیب جزء سنگ های آلکالن پتاسیک تا حد واسط هستند. محیط تکتونیکی سنگ های منطقه حاشیه فعال قاره و آتشفشان های وابسته به زون های فرورانش است. دیاگرام های عنکبوتی ترسیم شده برای سنگ های منطقه بیانگر غنی شدگی عناصر نادر خاک سبک LREE و تهی شدگی عناصر نادر خاکی سنگین HREE می باشد. این امر بیانگر وجود گارنت در مواد منشأ می باشد. با توجه به نمودارهای مربوطه سنگ های منطقه مورد مطالعه از گوشه غنی شده منشأ گرفته اند و تبلور تفریقی نقش اساسی را در تحول سنگ های منطقه به عهده داشته است.

بازالت، آندزیت، گابرو، دیوریت، لامپروفیر، ایوسن.