مظهر بابایی - ستادیار گروه علوم تربیتی دانشگاه فرهنگیان سنندج
فرانک سفیدبنی - دکتری فلسفه تعلیم و تربیت از دانشگاه خوارزمی تهران و مدرس دانشگاه فرهنگیان سنندج

هدف از انجام پژوهش حاضر، واکاوی و استنباط برخی از دلالت های تربیتی از شاهنامه ی فردوسی می باشد. برای دستیابی به این هدف، از روش های توصیفی- تحلیلی و اسنادی- کتابخانه ای بهره برده شد. یافته ها نشان می دهند که شاهنامه در قالب نوعی گفتمان پرسشگری و پاسخگویی، منبعی بسیار غنی برای نخست، اصلاح و سپس خودسازی تربیتی، جهت نیل به کمال آدمی می باشد. حکیم فردوسی، شاعر بزرگ زبان فارسی است که در جای جای شاهنامه ضمن ارج نهادن به ارزش های والای انسانی، همواره در پی آن است که راه ها و شیوه های کسب ارزش های والانی انسانیت همچون نیکنامی، داد، خرد و خردمندی و... را نشان دهد. پژوهش کنونی، بیش از هر چیز، درپی استخراج و صید پارهای از آموزه های تربیتی در ساحت فکری فردوسی در شاهنامه می باشد که برخی از آنها از این قرارند: عدالت، خردورزی، وفای به عهد، صداقت و ... یافته ها نشان می دهند کهشاهنامه پر از مفاهیم بلند انسانی برای دنیای امروزین است به گونه ای که می تواند فصل جدیدی را در ساحت های تربیتی به منظور ایجاد فرهنگ و تمدن جهانی نوین و گفتمانی امروزین پدید آورد تا در سایه سار آن دنیایی پراز عدل، صلح، آرامش و همزیستی مسالمت آمیز درپی تربیت انسان ها- به عنوان عامل های اصلاحی و پیشبرنده و بالنده، خردورز، ارزش مدار و رشد یافته- داشت.

فردوسی، شاهنامه، دلالت های تربیتی، آموختن