جیهاد شکری رشید - دانشیار گروه زبان فارسی دانشگاه صلاح الدین-اربیل/عراق

یکی از معیارهای نظریه آبراهام مزلو، مسأله محوری است که در میان چهره های برجسته ادبی، فردوسی شخصیتی مسأله مدار به شمار می رود. بنا به باور مزلو خودشکوفایان مسئلهمدار هستند تا خودمدار و در کل توجه زیادی به خودشان ندارند و احساس میکنند که در زندگی خود مأموریتی دارند. چنانچه فردوسی رسالت بزرگی در زندگی داشت که نیروی اصلی اش را برای تحقق آن صرف کرد و خواسته های خود را فدای هدفی بزرگ تر می کند که مایة پرافتخار جامعه و افراد آن حتی برای نسل بعد از آن شده است. نگارنده در این پژوهش سعی بر آن دارد تا با روش تطبیقی- تحلیلی یکی از مهمترین شاخصه های نظریة خودشکوفایی مزلو یعنی مسأله مداری را در شخصیت فردوسی بسنجد و به مهم ترین مسأله هایی که در اندیشه و شخصیت شاعر نمود دارد در معرض دید خواننده قرار دهد تا از این طریق نشان داده شود که فردوسی را میتوان در قالب نظریة آبراهام مزلو، فردی خودشکوفا و در عین حال، مسأله محور به شمار آورد و نتیجه ای که از این تطبیق به دست می آید، می تواند ادلة محکمی جهت نشان دادن خودشکوفایی و برجستگی شخصیت فردوسی باشد.

آبراهام مزلو، فردوسی، شاهنامه، خودشکوفا، مسأله مداری