هنر و معماری ایران در شاهنامه فردوسی

در گذشته، زندگی بشر صمیمانه با چیزها و مکان ها پیوند داشت با وجود سخت ی زندگی و بی عدالت ی اجتماعی، انسان در مجموع، احساس تعلق و هویت میکرد . فضا زمانی برای ما دارای هویت خواهد بود که از طرفی بتوانیم آن را موجودی مستقل و عینی تلقی کرده و از طرفی دیگر خود نیز به عنوان موجودی عینی در آن فعالیت و رفتار نموده و بالاخره بتوانیم ذهنیات ناشی از ادراک آن را با ذهنیات خود تطبیق دهیم. زمانی که جهان مدرن، جهانی طاقت فرسا و ترسناک می شود ، بسیار مهمتر از همیشه است که بتوان از نظر احساسی بر آن مسلط شد و درک آن را از طریق آنچه " دی د شاعرانه " نامیده می شود، آموخت. در جست و جوی ریشه های معماری ایران و شناسایی قدیم ترین معماران ایران زمین بررسی آثار بر جای مانده اولین گام است در غیاب آثار معماری شاید رجوع به آثار مکتوب و ادبی امری اجتناب ناپذیر باشد. از این نظر داستان های شاهنامه فردوسی به دلیل سخن از ابتدایی ترین نوع جامعه بشری یعنی جوامع شکار و جمع آوری کننده غذا شروع شده و به تدریج در دورههای مختلف که به نام شاهان نامگذاری شده است، با ابداعات مادی و معنوی بشر توسعه پیدا کرده است . زبان، خط، توسعه شهری از قبیل معماری و سیستم فاضلاب و ... از جمله مسائلی است که در شاهنامه به آن توجه شده است .روش تحقیق به صورت توصیفی – تحلیلی با شیوه کتابخانه ای بوده است.

Keywords:

ادبیات , شعر , فضا , معماری , شاهنامه فردوسی