محمد بهزادپور - استادیار و عضو هیئت علمی تمام وقت گروه معماری دانشگاه فنی مهندسی، واحد هشتگرد، دانشگاه آزاد اسلامی،هشتگرد-البرز،ایران
سروین بابااحمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه رجا قزوین،

انعطاف پذیری یکی از مفاهیم مطرح در معماری ایرانی-اسلامی است و توجه به آن ، به دلیل نیازهای متغیر افراد ساکن ، همواره جزو نقاط قو6ت طراحی محسوب میشود. تأمین شرایط آسایش وابسته به مقتضیات سنی، سلایق بشری و نحوه جریان بهتر عملکردها در داخل فضا و همچنین تغییر نیاز کاربران؛ ضرورت وجود انعطاف پذیری در مسکن را آشکار می سازد. و بدین ترتیب کارکرد مطلوب تری نسبت به نظام های فضاییت تک عملکردی داشته باشد. دستیابی به قابلیت تغییرات در نظام های فضایی از زیرشاخه های مبحث انعطا فپذیری فضا است. انعطاف پذیری به عنوان یکی از سنن معماری ایرانی -اسلامی در غالب فضاهای موجود در معماری ایرانی دوره اسلامی قابل شناسایی است، وجهی که به نظر میرسد در معماری امروز کمتر به آن پرداخته میشود. دارد. روش تحقیق، روش» تحلیلی-توصیفی« بوده و به منظور جمع آوری اطلاعات، این پژوهش از روش های مختلف اسنادی، کتابخانه ای و مطالعات میدانی بهره گرفته است. به صورتی که، در فضاهای داخلی احساس نیاز بیشتری به انعطاف پذیر بودن عرصه ها نسبت به کالبد خارجی وجود دارد. انعطاف پذیری نظام فضایی ، می تواند به وسیله برخی ویژگی های چیدمان فضا ارزیابی شود. هدف از این پژوهش پرداختن به عوامل به وجود آمدن انعطاف پذیری فضا ها در پلان به منظورجهت سهولت دسترسی، گسترش فضا و همچنین دستیابی به قابلیت تغییر در کاربرد فضاها و استفاده گوناگون از آنها با توجه به سنین مختلف و نیاز های مختلف کاربران بوده است. نتیجه این پژوهش به این گونه بوده که با داشتن انعطاف پذیری فضاها چه در داخل چه در خارج فضاها میتوان، عوامل ایجاد انعطاف پذیری را پیداکرد تا در طراحی فضاها، آن را پیاده و فضارا با هریک از شاخه های انعطاف پذیری طراحی کرد.

انعطاف پذیری؛ نظام فضایی ؛ تطبیق پذیری ؛ گسترش ؛ سهولت دسترسی