کاهش زمان مسیریابی شبکه های پایداری تاخیری با استفاده از مکانیزم تخمین بهینه مقاصد میانی

اکثر الگوریتمهای مسیریابی فرض را بر این اساس میگذارند که همه گره های موجود در شبکه، در جهت اهداف شبکه، از جمله مسیریابی، همکاریهای لازم را با شبکه دارند. اما گاهی اوقات برخی از گره های شبکه رفتار مناسبی از خود نشان نمیدهند. در نتیجه این گونه رفتارها، کارایی الگوریتم های مسیریابی تا حد بسیار زیادی پایین می آید. از این رو استفاده از انواع مختلفی از شبکه های بیسیم موردی نظیر شبکه های پایدار تاخیری بسیار مورد توجه قرار گرفته است. لذا در این مقاله برای کاهش زمان مسیریابی با استفاده از مکانیزم تخمین بهینه مقاصد میانی در شبکه های پایداری تاخیریی گره های میانی را به شکل غیر قابل پیشبینی در نظر گرفته و هر گره به گره دیگری از چندین مسیر میتواند ارتباط وجود داشته باشد که در نهایت با تغییر پارامترهای منبع اصلی و بهره برداری از پرتوکل OLSR و استفاده از الگوریتم ازدحام ذرات چندهدفه روشی برای عملکرد بهتر ارائه شد. نتایج حاصل از پیاده سازی و مقایسه با الگوریتم ژنتیک دو هدفه نشان داد که استفاده از الگوریتم بهینه سازی ازدحام ذرات چند هدفه میزان کاهش تاخیر را به ازای سرعت های مختلف حداقل %۱۲ و به ازای تعداد گره های مختلف حداقل به میزان %۷,۷۲ بهبود داده است. بعلاوه میزان توان مصرفی در الگوریتم ارائه شده به نسبت الگوریتم ژنتیک دو هدفه به ازای سرعت های مختلف حداقل %۸ و به ازای تعداد گره های مختلف حداقل %۱۹ درصد کاهش یافته است. همچنین روش پیشنهادی برای ترکیب مسیر های شبکه از درجه همگرایی خوبی برخوردار بوده و کیفیت مسیر ها حداقل %۳۰ به نسبت روش های مشابه بهبود یافته است.

Keywords:

شبکه موردی , DTN , شبکه پایداری تاخیری , شبکه , مسیریابی , الگوریتم